Einde.

Gistermiddag is GJ overleden na een prachtig afscheid!!!

Afscheid!

We gaan de laatste dagen in met GJ en alles staat in het teken van afscheid nemen. Zijn lichaam kan niet meer, maar zijn geest is sterk. Hij heeft nog heldere momenten, waar alles in het teken staat van goed achterlaten. Goed afscheid nemen van vrienden en familie. Dingen nog uitspreken, regel dingen voor de begrafenis.
Onvoorstelbaar om dit te zien!
Gisteren nog macaroni gemaakt met zijn zoon. Ik bedoel GJ zijn bed in de keuken en zijn zoon volgt zijn instructies op. Jammer genoeg eet hij niet meer, maar hij zat er toch gezellig bij. Hij gebruikt hiervoor zijn laatste krachten, want het is duidelijk, het zijn zijn laatste krachten!!
De familie komt zo, om mij te ondersteunen en vooral GJ nog een paar fijne dagen te geven. Fijn dat dit zo kan en dat hij omringd door mensen die van hem houden zal gaan.
Mensen die wat hebben opgestuurd hebben voor in de boom bedankt!!
Hij geniet er zo van en mensen die dat nog willen doe het snel. Anders kan het niet meer!
Gonnie

Mooi en moeilijk!!

Vandaag staat in het teken van afscheid nemen. Mooi en moeilijk. Mooie gesprekken tot op het bot. Niks meer te verliezen en vooral heel open.
Met Arne Jan, Sander, Eelke, Gerjam. Prachtige gesprekken, met veel verdriet en natuurlijk GJ zijn humor! Heel bijzonder. Veel herinneringen ophalen, lachen een sigaartje roken. Mooie momenten dus. Mooie gesprekken met Arie, Rennie en Foekje.
Zo gaat het de laatste dagen. Margreet twee dagen langs geweest en ook daar heeft hij mooie gesprekken mee gehad.
GJ wil het voor iedereen goed afsluiten en dat is bijzonder om te zien.
Ondertussen gaat hij achteruit. Eet niet meer, drink nog wel. Het gaat niet lang meer duren. Dat weten we wel, maar het dringt nog niet helemaal door.
Op dit moment koken Arie en Rennie, volgens mij rollade, witlof en peertjes fantastisch hoe die jongens bezig zijn. Het is allemaal voor iedereen zwaar, maar zo mooi omdat met elkaar te delen.
Gonnie

Idee!!

Sinds vandaag hebben we toch nog een kerstboom neergezet. Al die emoties en zware dingen toch nog even wat licht. Het is een kerstboom met nu nog alleen lichtjes. Een kale boom dus.
Ik had bedacht dat het bezoek dat nog wel bij GJ komt, misschien iets leuks voor in de boom kan meenemen. Een bal of iets met betekenis, dat in de boom gehangen kan worden.
Mensen die niet meer op bezoek komen, kunnen misschien iets sturen. Een briefje met iets erop, wat GJ voor hun betekend heeft.
Is maar een idee en ik hoop dat het wat vorm gaat krijgen. Dan krijgen we toch nog een volle boom die wat licht geeft in deze donkere tijd.

Een kerstgedachte

Gonnie

Vraag

Wie heeft voor ons tijdelijk een babyfoon te leen. Het is voor de nachtzorg.
Graag snel reageren!!

Mededeling

Even wat kleine mededelingen op het blog. GJ gaat dus hard achteruit en we gaan het laatste stukje in van zijn leven. Moeilijk voor GJ omdat hij afscheid moet nemen en uitgeput is.
Wij concentreren zich nu volledig op GJ en hebben met hem besloten dat hij geen bezoek meer kan ontvangen. Het is te vermoeiend en uitputtend voor hem. We houden het bij een kleine kring. Familie en intieme vrienden om zo de laatste levensfase zo plezierig en zinvol te laten verlopen. Bellen naar GJ zijn telefoon heeft weinig zin. Hij leest zijn berichtjes niet meer en neemt de tel niet meer op. Jullie kunnen mij wel bellen. Mijn nummer is 0640728136
Ik neem vaak niet op, maar kijk wel regelmatig wie er gebeld heeft en neem daar contact mee op. Berichtjes zijn beter en ik probeer het blog een beetje bij te houden. We worden een beetje geleefd en laat alles gaan om nog mooie momenten met GJ te hebben.
Ik hoop op enig begrip daarvoor.
Liefs Gonnie

Slecht

GJ had zelf dit blog willen schrijven, maar helaas lukt het niet meer. Sinds het laatste blog nam hij zich steeds voor om zelf een stukje te schrijven, maar het kost hem te veel energie.
De toestand is niet rooskleurig al proberen we wel de positieve momenten eruit te halen.
Momenteel is de situatie als volgt. De koorts blijft nog steeds weg, maar GJ zijn krachten nemen af. Hij ligt bijna de hele dag in bed en soms even in de stoel. Het eten is een probleem. Hij eet niks meer en probeert nog wat pakjes astronautendrink te drinken. Dit kost hem zoveel moeite en zonder dat eten nemen zijn krachten per dag af. Een ander probleem is het slapen. Hij krijgt sterke slaappillen en mag er twee per nacht. Helaas slaapt hij dan nog niet.
Dit put hem ook uit en is overdag dan erg moe. De kwaliteit van leven gaat met grote sprongen achteruit en de moed zinkt ons in de schoenen. GJ wilde het opgeven, maar na een gesprek met Arne Jan wilde hij toch nog wat proberen. Toch meer pakjes drinken en hopen dat die hem wat meer kracht geven. Hij wil eventueel overgaan op sonde voeding, maar ook dat is de vraag of dat goed gaat. We hebben regelmatig contact met onze huisarts en bespreken wat voor kant we opgaan en die GJ wil opgaan.
Het zijn niet positieve berichten, maar GJ blijft vechten. Moeilijk om te zien dat vechten. Hij wil nog wel maar zijn lichaam is op.
Zo is de toestand op dit moment en we wachten dus nog even af.
GJ heeft veel rust nodig en dus nauwelijks behoefte aan bezoek. Ik hoop dat iedereen daar begrip voor kan opbrengen.
Nu tot zover dit moment.
Gonnie

Dringend verzoek!!

GJ blijft aandringen om van een tot vier geen telefoon of bezoek te ontvangen!
Dus dan zet ik het er maar op.
Verder is de toestand onveranderd!!

Toevoeging

Dat was ik nog even vergeten. Tussen 2 uur en 4 uur s' middags trekken we de telefoon eruit. Om dat we samen ten midden in de hectiek nog wat rust willen nemen.
Gonnie

Ja hoe gaat het?

Het is voor mij niet meer duidelijk hoe gaat. Goeie dagen, slechte dagen. Geen koorts, wel koorts. Wel wat eten, niks eten. Twee stapjes vooruit een terug. Zo is ongeveer de stand van zaken op dit moment. Voor mij is het niet duidelijk welke kant we op gaan. GJ is voornamelijk moe en zelf even in de stoel zitten kost hem veel energie.
Hij baalt er zelf flink van en wil graag veel meer. Ondertussen loopt het infuus door en komt de buurtzorg 3 keer daags. Wat me wel opvalt dat hij weinig drukte om zich heen kan hebben. Een uurtje bezoek is vaak te veel op een dag. Willen mensen als ze op bezoek komen daar rekening mee houden. Natuurlijk overleggen met mij, maar ook tijdens het bezoek GJ zijn rust gunnen.
Gonnie

Goed en niet goed.

GJ dus thuis, maar die toeters en bellen geven wat problemen. Piepende infusen, lekkende cathethers, lekkende infuusnaalden en heel veel thuiszorg.
Die fantastische meiden brengen hier veel tijd door. Overdag, maar helaas ook s'nachts. Nog veel onrust om GJ dus en vandaag werd hij het wat zat.
Ondertussen gaat hij zich iets beter voelen en had hij gisteren een paar goede uurtjes. Dat geeft de burger moed. Ligt nog steeds in het hooglaag
bed, maar af en toe zitten is al een hele stap. Of hij nog koorts heeft is nog niet duidelijk, want hij krijgt veel parcetamol en die drukt de koorts omlaag. Die parcetamol krijgt hij voor de pijn en ik heb het idee dat dit minder wordt. Nu ja zo is nu de stand van zaken en elke dag is weer een verassing!! Wat gaat er goed en wat gaat er fout!!

Gonnie

Thuis

GJ is gisteren thuisgekomen, wel met toeters en bellen. Cathether, infuus en gelukkig geen zuurstof. In de ochtend was daar sprake van, maar naar bloedonderzoek hoefde dat gelukkig niet. Had ik net alle asbakken opgeruimd, want wat ik niet wist is dat er beslist niet gerookt mag worden met zuurstof anders explodeerde ons huis. Gelukkig hoefde het niet, zodat GJ twee trekjes van de sigaar kon nemen.
Wel dus een infuus en daar zijn de dames van buurtzorg maar druk mee. We hebben de eerste nacht thuis overleefd. Wat problemen met cathether en infuus, maar verder hebben we redelijk geslapen. GJ heeft wel veel pijn van de longontsteking en krijgt er parcetamol voor, als het echter
erger wordt krijgt hij andere pijnstillers.
De koorts lijkt wel weg te gaan en dat is het positiever nieuws.
Verder slaapt hij veel en is doodmoe. De pijn is zeer vermoeiend en heel vervelend om te zien.
Gonnie

Longontsteking

We blijven achter de feiten aan hollen en dat is zeer frusterend en het meest voor GJ. De laatste paar dagen is hij heel ziek geweest, maar langzamerhand begint de koorts te zakken. Als ik dit schrijf denk ik al, misschien is hij nu wel hoog! Zo is het deze week. Denk je dat hij wat stabiel is dan gebeurt er weer wat. Zo ook vandaag. Vanmorgen werd hij wakker met pijn in rechter bovenkant van zijn buik. Wat is dit nu? Foto's, hartfilmpje en zo weer verder zoeken. Misschien een longembolie, was allemaal weer zoeken. Uiteindelijk werd er een longontsteking geconstateerd. Weer een antibiotica erbij in het infuus. Het is weer om moedeloos van te worden. Gelukkig weinig koorts vandaag en we hopen dat dit doorzet. Maar ondertussen is niets meer zeker en weten we niet welke kant het op gaat.
Voor de pijn krijgt hij parcetamol en vanmiddag zakte de pijn wat weg.
Heel moe en blij dat hij de cd en tshirt van zijn broer Arie kreeg, had hij toch nog een fijne dag. Zijn moeder met een lekkere peer en heerlijk naast zijn bed.
Hij geniet ervan, maar het is ook vermoeiend. In de namiddag kreeg hij het wat benauwd en dan is het weer tijd dat hij rust neemt.
Hij wil nog steeds naar huis, maar we wachten morgen eerst het gesprek met de uroloog af.
Spannend en nog eens spannend, maar het vertrouwen dat het goed komt neemt wat af. Proberen nog lichtpuntjes te zien. Laatst kregen we een mooie Loesjes kaart met de volgende spreuk: " Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag". Daar doen we het vandaag maar mee.
Gonnie

Niet goed

Een klein stukje vandaag op de blog, om iedereen te laten weten hoe het nu gaat.
Niet goed dus. GJ erg ziek en de koorts blijft.
GJ wil erg graag naar huis en we zijn het aan het regelen.
Hij gaat naar huis met infuus en die staat in ieder geval nu al thuis.
De dames van buurtzorg zijn al in het ziekenhuis geweest, voor de details , dus dat moet goed komen.
Maandag nog gesprek met de uroloog en dan wordt een plan gemaakt.
Gaat niet meer terug naar het ziekenhuis, want dat wil hij echt niet. Alle positieve aandacht kan hij nu gebruiken!!
Gonnie

Moeilijk!!

Sinds het laatste blog is er veel gebeurd. Teveel voor mij ieder geval om te bevatten. Dus ik hoop dat het nog een duidelijk verhaal wordt.
Ten eerste: GJ ligt weer in het ziekenhuis. Dachten we vrijdag het gaat de goede kant op, werden we het weekend weer verrast dat de koorts weer om hoog ging en GJ zijn krachten daardoor weer afnamen. Slecht eten, weinig drinken en een grote vermoeidheid. Tegelijkertijd hadden we maandag een belangrijk gesprek met de huisarts. Hoe kijkt zij er tegenaan of wordt dit een begin van afnemende gezondheid en is het einde toch dichterbij dan we denken? Willen we een traject in van ziekenhuis in en uit of willen we GJ nog een fijne tijd thuis geven! We hebben daar diep en indringend over gepraat en hebben daar wat beslissingen over genomen!
We hebben besloten, dat GJ opgenomen wordt en voor zijn ontsteking wordt behandelt. Voor elk volgend traject zal GJ zijn beslissing en keuze nemen. Maar zoals het er nu uitziet kiest hij niet voor een traject met met meer ziekenhuisopnames. Dan zullen we thuis de zorg geven die nog nodig is.
Hij ligt nu dus in het ziekenhuis en ondanks dat er gestart is met antibiotica is de koorts nog hoog. Ze geven het 48 uur de tijd om het in te laten werken. Hij ligt op urologie en ze denken dat de koorts uit de blaas komt.
Alles staat weer op kweek en we wachten weer op de uitslagen. Hij heeft een cathether en ze proberen hem weer stabiel te krijgen. Heel spannend omdat het lichaam erg verzwakt is.
Hij krijgt voornamelijk drinkvoeding, zodat hij niet verder verzwakt.
Hij heeft ondertussen ook aangegeven dat hij niet gereanimeerd wil worden, beademd of naar de intensive care gaat. Moeilijke beslissingen, die pas echt worden als je het uitspreekt.
Natuurlijk blijven we hoop houden, maar begint het voor ons, maar voornamelijk voor GJ zwaar te worden.
We kunnen alle steun gebruiken in deze moeilijke tijd.
Verder blijft de regel, dat iedereen die iets onder zijn leden heeft uit de buurt moet blijven.
Ook wil GJ niet meer dat er foto's van hem worden genomen. Ik hoop dat hiervoor enig begrip is.
Tot zover vandaag.
Gonnie

Uit de Jousterkrant

IDSKENHUIZEN - De band Just No Knock trad afgelopen zaterdagavond op in de kerk annex zeilschool in Idskenhuizen. De band zou tijdens het optreden het eerste exemplaar van de nieuwe cd uitreiken aan de ernstig zieke Gerrit Jan Faas, broer van Arie Faas (slag en solo gitaar). Dat kon niet doorgaan, omdat Gerrit Jan Faas in het ziekenhuis ligt. De overhandiging wordt nu een later tijdstip in privékring worden gedaan. De nieuwe cd hebben de leden zelf opgenomen en geproduceerd. De leden van de band, die zestien jaar samenspelen, komen uit Idskenhuizen, Joure, Sneek en Scharnegoutum. Tijdens het gezellige optreden speelden zij als altijd de pannen van het dak.

Foto Lenus van der Broek

Categorieën: redactie , Cultuur en recreatie
Reageer Mail dit artikel Print dit artikel
deel dit artikel op:
Waardering van dit artikel: 0.0/5 sterren (0 beoordelingen)

Weer thuis!!

Eindelijk GJ weer thuis. Het ging niet makkelijk maar hij ligt weer in zijn stoel.
De bacterie en infectie is nog steeds niet weg. In zijn bloed is er nog sprake van een infectie. Gehoopt werd dat minder was, maar dat is niet zo!! Met twee antibiotica's naar huis en hopen dat het beter wordt. Als hij weer koorts krijgt moeten we contact opnemen met de arts of dokterswacht en dan moet hij weer naar het ziekenhuis. Het blijft dus spannend en de thermometer is voor ons een belangrijke graadmeter. Verder moe en weinig eetlust. Dit komt omdat hij sinds een paar weken geen smaak meer heeft. Niks smaakt en eerder vies dan lekker. Hij is veel afgevallen en het is belangrijk dat hij wat eet. Dus verzinnen we samen wat er eventueel lekker is. Meestal valt het tegen, maar soms smaakt het een beetje.
We hopen zo dat het de goede kant op gaat en dat hij weer wat aansterkt.
Ook is de fysiotherapeut geweest om hem wat meer mobiel te maken. Het zou lekker zijn als hij weer wat kan lopen, want zo liggen begint behoorlijk te vervelen. Verder blijven we alert op alle mogelijke besmettingen. Speciale gel gekocht, zodat iedereen zijn handen kan wassen. Bij binnenkomst en vertrek. Raar om daar mee bezig te zijn, maar het moet echt. Zijn imuumsysteem is aangetast, dus een volgende infectie moet voorkomen worden. Dus geen bezoek van mensen met een verkoudheid of andere mensen die zich niet lekker voelen.
Ik heb het wel eerder gezegd, maar dit is super belangrijk!!
Voor dit moment is het belangrijk dat GJ voldoende rust en langzaam aansterkt en we hopen dat de huidige infectie eindelijk weg gaat.

Gonnie

Nog in het ziekenhuis!!

En zo slepen de dagen voort. GJ nog steeds in het ziekenhuis, wachten tot de bacterie die ze hebben gevonden weg is. Hij baalt, want hij vindt er niks aan. Waarschijnlijk komt hij misschien maandag thuis. Een hardnekkig bacterie dus. Verder is hij vooral moe en slaapt veel. Want dit alles heeft veel van hem genomen. Afgevallen, een mager bekje er is niet veel van hem over. Heeft geen zin in eten, want niks smaakt hem. Maar hij eet wel, maar vooral omdat het moet. Laten we maar hopen dat hij maandag naar huis mag en dat hij weer wat aansterkt. Het zal hem vooral geestelijk goed doen,want het ziekenhuis is hij echt zat.

Gonnie

Het goede nieuws!!

Eindelijk na een best spannende week, worden de dingen duidelijk. Ze hebben de bacterie gevonden, die al het leed veroorzaakte. Dus vandaag weer gestart met nieuwe antibiotica. Hij krijgt het nu via het infuus en later in tabletvorm. Het kan wel zijn dat hij voor de nieuwe antibiotica allergisch is. Dat wachten we dus af!! Als de bijverschijnselen niet te erg zijn wordt er gewoon doorgegaan met de antibiotica. Dit doen ze omdat er moeilijk een andere antibiotica te vinden is die deze bacterie bestrijdt. De antibiotica die hij kreeg was niet voor deze bacterie en vandaar nog af en toe koorts. Toch heeft het wel een beetje zijn werk gedaan, want in zijn bloed is de ontstekingsfactor gedaald. Verder zijn de blaas en nierecho's goed en wordt er niet meer over een katheter gesproken. Dus nu is het afwachten of de nieuwe antibiotica zijn werk gaat doen en of het geen allergische reacties veroorzaakt. Verder knapt GJ een beetje op, alleen het eten smaakt hem nog steeds niet en dat is jammer. Maar goed positieve berichten, omdat ze uw weten om welke bacterie het gaat. We wachten af, maar als alles goed verloopt kan het ook zo zijn dat hij zaterdag weer thuis komt.
We hopen het. Verder voor degene die een kaart willen sturen. Hij ligt op afdeling 3a kamer 003

Gonnie

Spannende week

Leek hij zondag op te knappen, helaas de koorts kwam weer terug. Dus weer even schrikken, wat nu, wat is er aan de hand!! Wachten op de kweken van het bloed, maar dat duurt even. Toch nog een andere infectie? We wachten af! Ondertussen een blaas en nierecho, om te kijken of daar problemen zijn en of het lichaam het allemaal aan kan. Vandaag krijgen we daar uitslag van. Ondertussen probeert GJ zich wat vermaken, is sinds gisteren de trotse. bezitter van een klein netbookje en is wat bezig met de foto's van de mannendag. Moe maar opgewekt sleept hij zich door de dagen heen. Heeft het ziekenhuis kamertje wel gezien. Op de website van de Tjongerschans kan je digitale kaarten sturen. Misschien een idee, dan heeft hij wat afleiding.
Groetjes Gonnie

Verkeerd

Voor de duidelijkheid Tjongerschans en weer Tjongerschans staan verkeerd om. Zal het nog veranderen, maar dat zal morgen worden.
Gonnie

Tsjongerschans

Zaterdag begon het. Nadat Rixt en Ronald weg waren na hun gezellig bezoek werd mijn lichaam vermoeid en nam wat rust door niks te doen. Zondag werd het niet beter al probeerde Arne Jan me ervan te overtuigen dat rust op bed met de ogen dicht het beste zou zijn. Knikkend met mijn hoofd laat ik dan zien dat hij gelijk heeft. En doe dan wat mij het rustigst lijkt. 's Middags te vermoeid naar Jantien en Hodze te gaan dus 's avonds kapot op bed. Thermometer gepakt en hoge koorts gemeten maar volgens mij was de doktersarts niet nodig. Het was al verrekte laat toen ik er ook achter kwam dat de dokter maar moest komen. De assistente zei wel dat er kans was dat de dokter ook rond 4 uur nog kon komen. Ik dus wel op tijd naar bed en liet het wachten op de dokter maar over aan Gonnie en Arne Jan. Toen de dokter kwam keek hij even vluchtig naar mijn lichaam, luisterde goed naar mij en zei dat hij van mening was dat er inderdaad koorts was. Als het over een paar dagen nog niet is afgelopen maar weer contact opnemen.
Maandags weer door de koorts uitgeput in mijn stoel het hoefde niet weer de hele dag te duren voor Gonnie me ervan kon overtuigen dat de dokterswacht weer moest komen. De andere arts gaf pillen na een uitgebreid onderzoek om een ontsteking te vinden. Helaas niks te vinden maar toch maar toch maar antibiotica om de waarschijnlijk vast wel aanwezige ontsteking toch te pakken. Met geluk in zijn ogen kon hij zelfs maar liefst 3 pilletjes in zijn tas vinden en geven om de kuur te starten.
De dag niks veranderd alleen was mijn lichaam rood geworden. Sorrie, ik moet eigenlijk zeggen dat ik de lichaamskleur had gekregen van een gekookte kreeft. Gonnie even kijken naar de gebruiksaanwijzing van de antibiotica en ziet woorden staan die eindigen op '-line'. Gelijk hebben we in de gaten dat daar de grote fout lag: ik ben immers allergisch voor penicilline. Maar dat is al zo'n 30 jaar bekend en nog steeds niet in de administratie?

Weer Tjongerschans

Het was wel weer even schrikken GJ weer opgenomen. Na een paar dagen van hoge koorts weer een opname. Nog maar net uit het ziekenhuis en nu alweer. Gelukkig vonden ze nu de oorzaak. Blaasontsteking en bloedvergiftiging. De bloedvergiftiging wordt veroorzaakt door de blaasinfectie, dus dat klinkt ernstige dat het is. Dus weer starten met antibiotica, deze keer maar liefs twee. Vandaag nog hoge koorts, maar in de namiddag eindelijk gezakt. Hiep, hiep hoera. De antibiotica begint langzaam zijn werk te doen. Geholpen met parcetamol begint het te werken. Weer spannende dagen met veel impact, we kunnen weer wat ontspannen. Wel is het duidelijk dat GJ voor alles vatbaar is. Zijn imuumsysteem heeft het door de chemo wat begeven. Dus voor alle bezoek geldt, dat als men iets onder de leden heeft, kom niet op bezoek en blijf ook bij mij uit de buurt. Een lichte kuch en weg blijven. Klinkt wat onvriendelijk maar het is het laatste wat GJ kan gebruiken. Na een oorontsteking, longontsteking, blaasontsteking willen we dat hij ruimte krijgt om te herstellen en zo wat weerstand op te bouwen. En wie nog in het ziekenhuis op bezoek komt. Handen wassen bij binnenkomst.

Liefs Gonnie

Tussen Mannendag en Tsjongerschans

Er zijn natuurlijk weer veel dingen gebeurd in de tijd tussen de Mannendag en de dag dat ik in het ziekenhuis lig te schrijven voor mijn blog. Begrijp me goed, lang niet alles wat ik schrijf is interessant voor jou, zie het als mijn open dagboek. In dit blogartikel pak ik mijn agenda en pik er een paar leuke dingen uit om met jullie te delen.

1. Onze werkster Barbara trouwt met haar vriend. Gewoon om wat geld in eigen beurs te houden trouwen ze maandagochtend 3 oktober om 9 uur. Leuk feestje in hun thuis waar Gonnie en ik ook even komen. We zien haar een weekje later weer bij ons aan de gang.

2. Een tijdje zijn Gon al bezig het huis klaar te krijgen maar steeds komen er weer nieuwe ideeën bij. Zo moeten er nieuwe lampen komen, de slaapkamer is nog te kaal en de loggia kan ook wel beter. Dus vrijdag 7 oktober naar IKEA om al deze problemen op te lossen! Vergeet het maar: de lampen van IKEA zullen na onze intense bestudering nooit door ons worden gekocht. De verwachte douchemat werd niet gevonden, zoals altijd weinig gevonden wat we zochten maar toch met vol karretje naar de kassa. Gelukkig vonden we wel de door ons gezochte 'houten stelling tussen muur en bed' in de slaapkamer. Dit ding paste natuurlijk net niet in de auto en moest worden bezocht. Daar horen jullie straks nog iets over maar weet wel dat Gonnie NOOIT weer naar die kutwinkel wil.

3. Onverwacht staat Mark de volgende dag voor ons huis. Heeft hij hier een cursus ofzo want wat moet hij hier anders? Binnen laten, bankje koffie, even kletsen en dan zegt Mark dattie even wat wil vragen aan Gonnie: ' Krijg ik toestemming van jou om te trouwen met je dochter Iris?' Natuurlijk zegt zijn aanstaande schoonmoeder gelijk dat het mag want kan je jezelf een beter koppel voorstellen? Nog een bakje koffie en Mark gelukkig naar huis voor dezelfde vraag aan een andere vrouw.

4. De dag na dat bezoekje aan Gonnie (en mij) is Iris jarig en blijkt uit haar verhaal dat Mark kruipend naar haar toe kwam en 'de ring' aanbood. Tuurlijk had ze snel het juiste antwoord en werd vastgelegd op de fotograaf die door Mark was ingehuurd.

5. Mijn rechter pols staat al dik 30 jaar verkeerd. Het ongeluk toen had veel zenuwen kapot gemaakt waaronder die rechterpols. Er werd toen een brace aangeboden maar die was gewoon waardeloos. Een jaartje geleden bij een gespecialiseerd bedrijf in Drachten het weer eens geprobeerd maar ook die bleek na een tijdje niet goed genoeg. Na overleg met fysio word ik doorverwezen naar Dantuma en na dinsdag 11 oktober maak ik gebruik van een erg lekkere brace!

6. Er moeten veel klusjes in huis worden gedaan en bieden Rien en Eelke zich gelijk aan. Jammer genoeg kon ik ze niet klussend bijstaan want leiding geven is zeker niet makkelijk maar moet wel worden gedaan! Mede door mijn bijdrage aan de klussen heeft het appartement weer meer inhoud.

7. Het schaakseizoen al een paar weken geleden begonnen en vrijdag 14 oktober is de Jaarvergadering aan de beurt. Veel zaken op de agenda maar ik wacht vooral op het moment dat ik mijn functie als secretaris zal neerleggen. Prachtige tijd in het regelmatig wisselend bestuur meegemaakt. Vooral het samenwerken met Hans zal ik nooit vergeten. Veel dingen samen bedacht, uitgevoerd en bereikt.

8. Oud-collega en man, Rixt en Ronald, zaterdag 15 oktober op bezoek. Gewoon hartstikke leuk ze weer eens te zien en herinneringen te bespreken. Vooral het 'geheime' clubje kwam weer in ons op: 4 bevriende collega's die regelmatig samen wilden eten zonder anderen jaloers te maken. Ach, toen waren we nog jong en zo zat het toen in ons hoofd. Maar ik spreek Marian regelmatig, Rixt weer 2 keer gezien en Mieke nog gesproken bij het skûtsje want de schipper Roelof is haar man. We besluiten weer eens zo'n etentje en kletsavond te organiseren en wie weet of dat een nieuwe start is.
Trouwens werd ik wel wat vermoeid na dat leuke bezoek van Rixt en Ronald.

9. Eindelijk hebben we zondag 16 oktober de mogelijkheid om Hodze te feliciteren voor z'n verjaardag. Gelijk de aanhangwagen als cadeau meenemen: hij iets rijker en ik iets kwijter. Marjo wil ook wel mee naar het feest en dan samen met Arne Jan weer terug naar Heino. Helaas, ik ben erg vermoeid na de drukke voorafgaande dagen en besluit niet naar het feest in Nes te gaan en ze hier maar uit te nodigen. Natuurlijk erg gezellig en veel te kort maar blij dat ik weer onderuit kan op mijn stoel. Maar nu ben ik die kut-aanhangwagen nóg niet kwijt!

Een middagje zeilen

Omdat GJ te lui is om op zijn blog te schrijven, eerst maar wat mooie foto's van die middag. De foto's zijn gemaakt door Eelke. Harstikke bedankt.

2 oktober Mannendag

Gelukkig lig ik weer eens in het ziekenhuis dus tijd genoeg aan het blog te werken. Heb diverse dingen om te schrijven in diverse blogjes dus pak iets te drinken en te snacken.

Arie en ik waren al een tijdje bezig geweest de nieuwe Mannendag te organiseren. Voor de duidelijkheid, een dagje uit voor Mannen voor Mannelijke Dingen zónder die verder best leuke vrouwen. Deze keer wilden Arie en ik een skûtsje gebruiken van Roelof, een gemeenschappelijk kennis/vriend. Maar er kwam steeds iets tussen. Ach, geen probleem want 'dat skûtsje komt wel een andere keer'. Toen werd het ineens dinsdag en zag ik op de weervoorspellingen dat het een heerlijk weekendje zou worden. Gelijk contact met Arie, hij bellen met Roelof de schipper of het nog mogelijk was het skûtsje te gebruiken en ik tsjekken bij de Heren des Familie of ze die zondag wel konden en/of wilden dobberen op het Sneekermeer. Zoals gehoopt maar ook verwacht kon bijna iedereen. Bert had helaas andere afspraken en ook Leen moest afzeggen. Ik had eerlijk gezegd afzeggingen verwacht in verband met het feit dat zondag een HeiligeDag is voor sommige Mannen. Ik noem van deze groep geen namen en ze wonen heus niet allemaal in Ermelo!

De dag zelf: Iedereen op tijd achter het Frisogebouw aan de Houkesloot, zeilen omhoog, diesel even aan, zwaaien naar huilende vrouwen en kinderen(4) en op naar het woeste water. Gelukkig was het een lekkere warme dag dus kleren uit en net doen alsof je de vrouwen in andere bootjes niet ziet. Je probeert op zo'n moment eens omhoog te kijken, aan een touw te trekken dat vast zit aan een zeil en dan naar iemand schreeuwen dat 'alles okee' is. Spannend maar het werd snel duidelijk dat er deze Mannendag geen paal/mast-danseres beschikbaar was in het programma van deze dag.

Kort: prachtig zeilen met redelijke wind op het drukke Sneekermeer. Even met z'n allen in het kouwe water springen, afdrogen en weer een rondje verder. Voor je het door hebt is de dag alweer voorbij en staat het skûtsje weer tegen de kade en drinken we met Roelof (schipper dus) een biertje oid. Niet eerder gezegd maar Roelof wilde ivm mijn omstandigheden geen geld hebben. Schitterend gebaar maar we wilden hem duidelijk maken dat voor ons deze dag heel bijzonder en belangrijk was. Ik had een A4-envelop meegenomen en die was de hele boot rond gegaan. Ik heb in een toespraakje hem mogen bedanken en de envelop overhandigen. Groepsfoto, achter elkaar aan naar de Chinees op het Kleinzand, heerlijk eten, tevreden naar huis en alweer zin in de volgende Mannendag.

Grapjes

Die GJ is onverslaanbaar met zijn humor(flauw), maar ondertussen vermaakt hij zich en dat is het belangrijkst. Ik op pad en heb zomaar een scootmobiel voor hem gevonden. Zomaar langs de straat. Welliswaar een oud model, maar GJ wil er niet op. Wil liever op de bank naar een Belgisch spelprogramma kijken.
Hij is er moe, maar ontspant zich lekker. Ik nog even de laatste souveniertjes kopen, dus lekker op straat in allerlei winkeltjes sneupen. Goedkope sigaretten, dure sigaren.
Ja ik heb een nieuw doosje sigaren gevonden. GJ blij, want zijn verslaving is erger dan hij dacht..
Jammer dat de vakantie ter einde loopt, maar ondanks GJ afnemende gezondheid hebben we genoten.
Straks nu ja morgenavond vliegen we weer terug naar Nederland, het gewone leven!
Nu nog even samen zwemmen. De temperatuur is heerlijk.

Gonnie

PrijsBedreiging

Jullie hebben al een tijdje niks meer van mij gehoord (gelezen) dat heeft indirect te maken met de Prijsvraag. Het leek een groot succes te worden maar ik kreeg een paar ernstige bedreigingen ven mensen die je soms 'vrienden' noemt. Wees gerust Agaath H. en Arie F.: jullie namen worden hier niet verder gebruikt. Na een paar gesprekken met de PBP (Plaatselijke Balinese Politie) en de IAV (Indonesische AntiTreur Vriendenclub) heb ik na intensief overleg besloten deze Prijsvraag bij deze te sluiten. Het inleggeld zal ik na 15 december 2011 terug storten. Helaas. Misschien binnenkort in Egypte weer een nieuwe start.

Verder gaat het hier nog steeds goed. Gisteren weer de taxi van Wayan voor een dikke middag gehuurd. Eigenlijk een rit nergens naar toe, zolang we soms maar even konden uitstappen en wat drinken en eten. We hoeven geen tempels meer te zien. We reden dus maar wat naar het westen (bakje koffie/cola). Toen weer terug over iets andere weg (koffie/cola en wat eten). Even een Pasar Malam bekijken, een schilderijtje en fiets kopen en dan weer naar 'huis'. Wat rusten, dan even weg wat te eten en weer terug. Na rust het bed opzoeken en vandaag opstaan.

Gonnie vandaag even alleen op stap voor presentjes en ik zit hier rustig in het blog te schrijven. Ik koekeloer naar de vissen in mijn vijver en voer ze wat croissants, probeer in hoop iedere keer mijn DURE sigaar aan te krijgen en de teleurstelling weg te lachen, hoor op de achtergrond Pauw en Witteman.
Wat wil je nog meer? Met Oud en Nieuw hopelijk weer naar Egypte!,

De enige sigaar op Bali

Zomaar Bali

Zoals ik al zei, we vermaken ons prima, maar ik merk dat het wel vermoeiend is. Het kan ook zijn dat alle vermoeidheid er nu allemaal uitkomt. We hebben veel meegemaakt en maken veel mee en dat gaat niet in je koude kleren zitten. Dus nu even rust. Nu ja rust. Gisteren zijn we een dagje weggeweest met onze privé chauffeur. Een hele dag voor 40 euro. Een druk programma: naar de batikwinkel, zilversmid, sigaren kopen bij de vulkaan, lunchen en nog naar de galerie. Ze proberen je natuurlijk van alles te verkopen, want daar leven de mensen van. De batikwinkel viel tegen, want de prijzen zijn zo hoog, dat je het niet meer wil. De zilversmid was wel leuk, maar ik of wij hebben niets nodig. Dus op naar de sigarenboer, dit was de enige plek waar ze op Bali sigaren verkopen. Die sigaren verkochten ze dus, maar tegen idioot hoge prijzen. Vier havanna's voor drieëntwintig euro, maar GJ zijn sigaren waren bijna op, dus toch maar kopen. Voor 40 euro's sigaren gekocht en wat bleek ze trokken niet. Nu blijkt dit voor een sigarenroker het ergste te zijn wat er is. GJ gefrustreerd met zijn calvinistische achtergrond en zei dat het geen leuke dag was. De dag was verpest.
Ondertussen rijdend door het Balineze landschap hadden we veel files. Er waren veel ceremonies en dat veroorzaakt veel opstopping. De ceremonie ofwel begrafenis is een groot ritueel. Het duurt de hele dag, tot de volgende morgen. We zagen een heel groot vuur en daar werden de overleden in verbrand. Indrukwekkend en zoals GJ zei, het komt wel erg dichtbij!!
Vervolgens wordt de as naar de zee gebracht en keken we naar de optocht.
GJ merkte op dat iedereen lachte en niet verdrietig was. Hij vroeg dit aan de chauffeur. Hij zei dat iedereen hier moest glimlachen. GJ zei tegen hem: dus als je vecht met iemand, lach je dan ook of als je boos bent. De chauffeur had hier niet een duidelijk antwoord op, maar lachte!
Ondertussen kwam bij ons de gedachte op dat ons begrafeniswezen wel erg geciviliseerd is.
Hier is het zoals het is en we vonden het veel mooier.
Ondertussen werd het donker en reden we langs locale markjes en eettentjes. Kortom een gezellige bedrijvigheid en leuk om te zien.
Nog even een schilderij gekocht en gauw naar het hotel.
Lekker slapen om de indrukken te verwerken!!
Gonnie

Andere serieuze zaken

Prijsvraag

Via dit blog wil ik jullie op de hoogte houden van de Prijsvraag die ik op Facebook heb gezet. Maar De deelname van nu al 259 deelnemers kost me te veel tijd dus daarom ga ik eerst maar op de blog verder.
Zoals bijna iedereen al weet was de vraag: 'weet je hoeveel vissen er in deze vijver zwemmen?' en je moet kiezen tussen antwoord 'ja' of 'nee'. De winnaar krijgt een grote prijs! Korte samenvatting van regels: niet afkijken bij anderen, alleen IK mag worden omgekocht voor het goede antwoord, het antwoord precies ergens in december inleveren.
Om dingen nog helderder te maken heb ik uit de 259 deelnemers een paar gekozen om te zorgen dat jullie het snappen. Mevr. Agaath Huitema wilde eerste wat die grote prijs precies is voordat ze meedoet. Kort antwoord: GROOT en behoorlijk prijzig! Mevr. Marieke Vissers meende dat '40' het goede antwoord is. Na correctie meende dat het antwoord 'misschien' was. Het ligt dicht bij het goede antwoord! Het antwoord daarna blijkt een zgn 'TegenQuizVraag' te zijn die ik liever niet hier aan de rest van de wereld zal tonen. Een grote kans op de prijs maakt Mevr. Mir Fijth want haar antwoord was 'jaaaaaaaaaa' Ik verraad niks maar zulke inzenders hebben kansen op de prijs. Mevr. Trienke Poelstra, jullie allen bekend van de tv denkt het goede antwoord te hebben gemaakt met 'nee'. Ik zal er niks over zeggen maar of ze kans heeft op de prijs betwijfel ik. Ook telefonisch werden er zo'n 86 antwoorden gegeven maar via de telefoon accepteer ik niet en zeker niet van Dhr. Arie Faas.
Jullie zien dat deze willekeurig uitgepikte deelnemers het in ieder geval hebben geprobeerd! Haast is geboden want de WinterDecember is al op weg!

Gerrit Jan

Gerrit Jan wil niet dat ik dit stukje over hem schrijf, maar hij slaapt, dus kan hij er niet veel over zeggen.
Ik wil even zeggen dat ik bewondering heb hoe Gerrit Jan met zijn ziekte omgaat.
Hij gaat langzaam achteruit en de diarree heeft hem weer een klap gegeven. Elke keer als hij maar iets krijgt, heeft zijn lichaam moeite om enigzins de balans weer terug te vinden.
Hij heeft veel hulp overal bij nodig en accepteerd dit. Als hij weer enigszins hersteld, pakt hij de draad weer op en met zijn humor ( flauwe grapjes) gaat hij de dingen weer aan.
Hij wil dan weer dingen ondernemen en laat zich door weinig tegenhouden.
Morgen gaan we weer een excursie doen. Tempel, batik dingen en het belangrijkste sigaren kopen. Die zijn hier namelijk niet te krijgen en zijn sigaren beginnen aardig op te raken.
De moed bewonder ik, toch maar optimistisch doorgaan, terwijl het lichaam het opgeeft.
GJ neemt nu zijn rust (na mijn strenge toespreking) en ik ga toch maar zwemmen in een zwembad twee meter hier vandaan en bedenk hoe bevoorrecht we zijn om dit nog met elkaar mee te mogen maken. Het is duidelijk, we genieten met volle teugen!!

Gonnie

Zon en hitte

Jullie begrijpen dat wij het hier net zo moeilijk hebben als jullie daar in Nederland. Misschien wel moeilijker! Hier is bijvoorbeeld vooral het probleem dat ik door de zon nauwelijks kan typen en dat irriteert me enorm. Dan denk ik 'Was ik maar in dat ideale Friesland'. Ook weten jullie dat we hier nog wel nog wel een week hier moeten blijven. Ik stop met het schrijven in die kutzon. Ik schrijf verder als hier ook een keer regent of koud is.

En nu noemt Gonnie (net uit haar middagslaapje) mij een leugenaar en dat ik dat altijd ben geweest! Nu weten jullie wie Gonnie echt is!
Gelukkig wordt het nu een stukje kouder maar nog wel rond de 26 graden schat ik. Het lijkt weer op Nederlandse temperaturen. Toch? Ik ga ook eerlijk zegen dat hier wel water valt: er zit een stromend watervalletje boven de vijver.

Reis van Lovina naar Sanur

Wel, van Lovina hebben we niet veel gezien. Na alle narigheid van GJ zijn we eigenlijk blij dat we weggaan. Nu ja, jammer genoeg niet veel gezien. Behalve de mooie zee en vele mooie zonsondergangen. Ja dat was adembenemend! Ik heb er echt veel foto's van gemaakt. Nu weer opgehaald door onze chauffeur van 333 travel.
Rijdend door het Balinese landschap komen er een heleboel gedachten omhoog.GJ zijn vader heeft hier een tijd gezeten als soldaat. Hoe is het voor een Nederlandse jongen, om zo onvoorbereid naar de tropen te worden gestuurd. In die tijd, grotere cultuurschok kan ik me niet voorstellen. Het klimaat, de mensen, het eten. Hoe was dit voor hem? We kunnen het hem helaas niet meer vragen, maar gedachten hierover komen wel boven.
Door in een luxe auto door het landschap te rijden, kijk je eigenlijk tv. Een aparte ervaring!
We rijden door de bergen, rijstvelden, aardappelvelden en zien vele beelden die hier worden gemaakt. Levensgrote Boedha's en hindoeïstische beelden. De Boedha's zijn voor toeristen, want op Bali zijn ze voor 90% hindoeïstisch. Onze gids heeft het over de mooie crematies in de tempel waar we langs rijden en zo worden hier ook weer met de dood geconfronteerd. Als hier iemand overlijdt wordt hij begraven en eens in de zoveel tijd, worden alle doden opgegraven en met z'n allen in een keer gecremeerd. Maar hier is ook een dorp waar dit niet gebeurt. Daar worden de doden niet begraven en niet gecremeerd. Daar worden de doden gewoon in de natuur neergelegd en de natuur neemt de lichamen weer terug. Veel verschillende rituelen zijn hier terug te vinden en zo doet iedereen het op zijn manier. Vreemd of niet, het is vreemd om er hier op deze manier mee geconfronteerd te worden.
Het stikt hier van de tempels en er wordt drie keer daags geofferd, maar we hebben het nog nooit gezien.
Ondertussen in ons nieuwe hotel, worden we weer verrast. Natte handdoekjes bij binnenkomst, prachtige villa met tropisch bloemen en vijver. Ik een voetmassage (gratis) en GJ een nekmassage (ook gratis). We genieten en dat blijft maar doorgaan. Daar kan een Nederlands hotel niet aan tippen. Ze komen nog even onze bedden klaarmaken voor de nacht. Gordijnen dicht, wierook aan, kaarsen aan tegen de vijver en ik ga nog even in een bad met verse bloemen.
Het enige wat nog wat tegenzit is GJ zijn gezondheid. Van diarree zijn we overgegaan naar obstipatie en proberen de boel weer te laxeren. Nu ja, GJ eet nu zijn soep en rendang en heeft De Wereld Draait Door weer gezien. Zo is de wereld maar klein.

Gonnie

Echt Gonnie

Gisteren een echte kutdag gehad met een diaree die ik nog nooit eerder zo zwaar heb meegemaakt. De hele dag uitgeput op bed met gelijk zorgen ivm de kanker er naast: hoe lang houdt iemand het uit met een zwakker lichaam?
En dan kom ik op de verklaring van mijn titel van dit stukje. Gonnie heeft me echt 100% gesteund en geholpen. Je zou kunnen denken dat hulp bij ziekte normaal is en dat is ook wel zo.maar ze heeft echt verdomd veel dingen gedaan die hoog op de 'ViezeHulpLijst' staan. Ook midden in de nacht staat ze klaar voor mij. Zelfs dingen die ze normaal gesproken liever aan mij overlaat regelt ze gewoon. Ze vraagt de zorg in van de Buurtzorg uit Akkrum over welke medicijnen het best gebruikt kunnen worden. Ze regelt dat hier een arts langs komt die me bekijkt en ook medicijnen geeft. En het beste wat ze doet is dat ze me 'dwingt' steeds het goorste medicijn te slikken: ORS. Probeer nooit diaree te krijgen wat dan staat je wat te wachten!

Hoe dan ook, een dag echt diep ziek geweest en nu voel ik me al weer een stuk beter. Net een licht ontbijt gehad en zit nu lekker buiten dit te typen. Ik weet zeker dat als Gonnie dit leest ze er haar opmerkingen over zal hebben. (echt heeeeel toevallig loopt ze nu langs me heen om te vragen of ik een keer iets aardigs over haar zal schrijven. Ze loopt gelijk door naar de badkamer om kleren te wassen)

Dit is dus een stukje dat laat zien hoe snel ik ben opgeknapt met hulp van Gonnie. Lees ik vanmorgen ook een sms'je van Eelke. Dat hij en Geri me sterkte wensen en voor me zullen bidden.... Iedereen weet hoe ik erover denk maar laat me dit zeggen: het is wonderlijk dat die medicijnen zo goed werken. Bedankt Voor je medeleven Eelke.

Het 2e hotel(letje)

Is dit hotel nu een hotel of hotelletje, ik weet het niet meer, help me! Het is vergeleken met het hotel in Oeboed (Ubud) slechts 4 sterren. Het strand hier ligt maar liefst 50 meter van onze kamer af en we hebben maar 2 voor ons gereserveerde strandstoelen. Volgens mij is het hier wel 1 graad kouder ook en hier komt waarschijnlijk ook geen Tsunamie deze week. Ik denk over deze zaken een klacht in te gaan dienen bij 3DTravel!!
De reis van hotel naar hotel was niet zo goed want de gids sprak nauwelijks Nederlands dus hoe maak je zo iemand duidelijk dat je nodig moet piesen. Bij een bezoek aan een tempel onderweg zat hij achter de rolstoel steeds te vragen of we weer naar de taxi wilden. 't Is een prachtig land maar ze moeten allemaal toch wel het Nederlands beheersen na die vriendschappelijke tijd na de 2e Wereldoorlog?
Nu zit ik in ieder geval met een sigaar en koud water te genieten van de rust hier. De vakantietijd van Europa is voorbij en hun eigen vakantie moet nog beginnen. Gonnie heeft net gedoucht en ingesmeerd met insectenwerende zalf of zo, dus nu word ik opgevreten en/of plat gespoten door dat vlIegende tuig. Ik duik nu eerst onder de douche.
Morgen een rustdag, dan een dag de stad in te winkelen. Dan weer een dag rust en die dag erna naar het 3e en laatste hotel.

PS 1. Gonnie zegt net dat het strand maar 5 meter van onze kamertuin afligt. Alsof dat niet te ver is voor iemand met een handicap!

PS 2. Nog sterker. Ik lig hier nu even onder een schemerige hemel in mijn ligstoel te kijken naar de zee en dan zie ik dat het toch verder is dan 10 meter! En dan moet ik niet de opmerking horen dat het nu eb is. Zoveel dichterbij zal de zee dan niet komen. Ik koop morgen trouwens wel laarzen

PS 3. Nou is het helemaal erg! Liggen we hier op de ligstoelen wat 'meters' van de kabbelende zee terwijl het regent waar wij slechts zo'n 95% gedekt worden door de bladeren van de kokosboom, hoor ik van Gonnie dat het hotel tóch maar 3,5 sterren heeft! Ik denk erover maar op het strand te gaan slapen.

PS 4. Ter geruststelling: We krijgen wel een gratis massage morgen. Ik moet het wél eerst meemaken

Ubud en zo!!

Heerlijk om hier te zijn, maar ook vermoeiend. Terwijl we ook veel rust nemen.
GJ begint aan het klimaat te wennen en de laatste twee dagen ging het goed!
Veel gedaan gisteren een excursie. De hele dag een auto met chauffeur en gids voor 40 euro.
We hebben gezien: houtsnijderij, vulkaan, ecologische koffieplantage en een tempel.
Heerlijk om dat in alle rust te kunnen doen, alles in eigen tempo. We werden er heel relax van, alles op je elfendertigs, heerlijk. Dan kan je pas alles goed ervaren en extra genieten.
Ruiken,voelen en veel koffie drinken, want op de koffieplantage kon je wel tien verschillende smaken koffie proeven. Er was zelfs een koffie waar we vier euro voor moest betalen. Een hele speciale: Een soort wilde kat eet koffiebonen en en dan poepte die dan weer uit. En van die poep met water vermengd schijnt de duurste koffie ter wereld te zijn. Jammer genoeg was het niet te drinken. GJ wil op deze plantage koffiepads introduceren, maar volgens mij weten ze daar nog niet zoveel van Senseo's.
Ook leuk om een slapende vulkaan te zien, dat hadden we allebei nog nooit gezien.
Indrukwekkend allemaal en zo kwamen na een lange vermoeiende dag weer thuis.

Vandaag eerst rustig aan gedaan. Eerst weer ontbijt op de kamer en in de middag naar Ubud gegaan met de rolstoel. Eerst naar Monkey Forest en zoals de naam al zegt zijn daar veel apen. Het ligt vlak bij het hotel, maar is wel heuveltje op, heuveltje af over onhandige tegels. Niet handig met een rolstoel dus maar we redden het.
GJ zat die apen natuurlijk weer uit te dagen en een aap probeerde toen zelfs zijn stok te stelen. GJ verdedigde zijn stok naar behoren. De apen pikten en aten alles: Bij de kassa al werd een jong stel beroofd van hun lekkere snoepgoed. Mooi, grappig en vooral koel in het bos.
Daarna wat gewinkeld en naar de markt geweest. Altijd leuk in die Aziatische landen: Hoeveel moet ik afdingen en wanneer betaal ik teveel dus wat koop ik wel/niet. Een leuk spel, wat GJ wel leuk vindt. We genieten ook daarvan en dat is het belangrijkste voor het moment.
Blij dat GJ zich wat goed voelt en morgen gaan we naar de volgende plek: Lovina in het noorden waar het wat koeler is dan hier en de zee dichtbij.

Gonnie

Indonesie / Bali / Ubud

Jeetje wat een eind vliegen maar dan heb je ook wat!!!!
Na een vermoeiende vlucht werden we opgehaald op het vliegveld van Denpasar. Grappig de geur was gelijk Indonesie. Een mix van wierook,tropen en dus Bali. We werden goed geholpen op de luchthaven en zo door de douane, visium enzv. Ja dan is een rolstoel niet verkeerd. Buitengekomen stonden er tientallen mannen met bordjes van hotel. Het was niet heel overzichtelijk, maar ook daar werden we bij geholpen. Kortom tijd voor een sigaret en sigaar was er nauwelijks bij. In de taxi met een gids die Nederlands leerde en dat ging hem niet slecht af. GJ ging met hem praten en ik was te moe. Verlangend naar een bed en een goed hotel en dat werd waarheid. Na een uurtje in het resort aangekomen en dat was in een woord geweldig!!! Nog nooit van mijn leven in zo mooi resort geweest. Een verademing. Een prachtige douche, bad enz. Dit gunde ik me wel naar zo'n reis. Dus alletwee gedouched en toen naar bed.
We werden pas om twaalf uur plaatselijke tijd wakker. Rustig ontbeten op onze veranda en toen het plaatsje in. Waar ze ons voor gewaarschuwd hadden klopte. Het was slecht lopen met de rolstoel en de plaatselijke markt was helemaal een probleem. Jammer dat dt niet lukte en ondertussen liep het zweet overal en nergens. GJ werd niet goed en we konden niet eens een flesje water kopen omdat we alleen nog groot geld hadden. Een plaatselijk winkeltje gaf ons een gratis flesje water en nadat we wat gegeten hadden trok GJ weer bij. Op naar het hotel maar weer en toch eerst maar weer wat rust nemen. Niet teveel willen op onze eerste dag. Ondertussen wel contact gehad met onze man van 333travel en een auto met chauffeur en gids voor morgen gehuurd. Ondertussen blijvend dankbaar dat we dit nog samen kunnen doen.

Groetjes uit Ubud van Gonnie en een spelletjesverslavende GJ

Gewoon een zaterdag

Deze zaterdag hebben Gonnie en ik omgezet in een echt 'niksdoendag'. Dat betekent dat Gonnie slaapt, rust en IPad en dat ik dus de boodschappen doe en aan dit blog te werk. Heb er net al 2 nieuwe gemaakt maar heb toch nog tijd een (on)belangrijke dingen te vertellen. Die soms al oud zijn maar die ik toch graag in dit dagboek zet.

De spannendste was de dag dat mijn ouwe vriendin Hinke weer even kwam om haar bril op te halen die ze de eerste keer had vergeten. Ze was toch in de buurt dus goed gepland. Met Gonnie erbij leuke uurtjes gekletst. Maar er was een moment dat ze weg wilde en ik zou haar er wel even uitlaten. Bij het opstaan werd ik wat duizelig en ging weer even zitten. Dacht ik. Terwijl ik ging zitten viel ik ineens flauw en belandde op de vloer, even een paar seconden weg van de wereld. Arne Jan en Gonnie konden me gelukkig weer snel óp de stoel krijgen.
Nadat Hinke was weggegaan hoorde in van Gonnie dat ze erg was geschrokken; of ik haar straks even wilde bellen hoe het ging. Maar ik moest nog met mijn eigenwijze kop eerst weg naar de othopeed voor de nieuwe brace om mijn pols. Pas daarna even gebeld en gerustgesteld.

Ma, Jetty, Arne Jan zijn vorige week bij het graf van pa geweest in Sneek. Natuurlijk en bij hem zijn maar ook om vooral ma en Arne Jan wat te laten wenen aan het idee wat er straks met mij gebeurt. Bij pa's graf even over hem gekletst en toen naar de urnenmuur gegaan. Gelukkig heel rustig gepraat over wat er staat te gebeuren en wat zij van die muur vinden. Ik vind het een saaie muur en de anderen wezen me op die 'begraafplekken' waar je ook urnen kunt plaatsen. Nog nooit eerder geweten dat zoiets bestond maar iedereen daar, met mij en Gonnie erbij, denken dat zoiets het best bij me past.

Gon en ik gaan dus straks dik 2 weken naar Indonesië. Daarover later maar de voorbereiding is niet eenvoudig. Nu zijn we zover dat de vlucht klaar is en begin volgende week beslissen we over de 3 verschillende hotels die we op Bali zullen nemen. Maar zorg ervoor dat je niet medicijnen slikt of gewoon ziek bent als je een ander land instapt. Er moeten verklaringen van de huisarts aanwezig zijn, diverse speciale paspoorten, melden aan de vliegmaatschappij dát je medicijnen hebt want dan kan je 5 kg meer meenemen en dat er een rolstoel meegaat met die en die afmetingen. Ben benieuwd, weet het haast wel zeker dat we dingen zullen vergeten. Schrik dus niet dat het nieuws komt dat er illegalen drugs zijn vervoerd naar Indonesië of dat er terroristen zijn aangehouden op Bali.

Vanavond naar swingend Sneek om mijn beste 'bro' die gaat optreden in café De Wijnberg achter de Marktstraat. Heerlijk Arie  weer eens te zien vlammen op zijn gitaar in de band Just No Knock. Ik hoop dat ze mijn favoriete nummer 'Comfortably Numb' weer eens zullen spelen. Wordt natuurlijk met mij, Gonnie en Jetty erbij heel gezellig. Heel persoonlijk misschien maar hoop te praten met Peter, een vriend van Arie. Hij en zijn vrouw zitten in hetzelfde schuitje als Gonnie en ik. Ook zij hebben het moeilijk en dan is het 'leuk' elkaar weer eens te praten al vrees ik voor het moeten schreeuwen om elkaar te verstaan. Alleen al voor Peter hoop ik binnenkort weer een pokeravond te kunnen organiseren.

Volgende week hier een ander denksporttoernooi. De schakers van schaakclub Rijs e.o. zullen dan vechten om kampioen te worden. Dit jaar zal ik eens mijn best doen.

Hellen

Bij het blog van 'En wat nu verder' kreeg ik een mooie reactie van Hellen. Je had Gonnie en mij zien zitten toen we zaten te wachten op het gesprek met de oncoloog. Het bleek dat je vader ook kanker bleek te hebben maar dat de chemokuur moest worden uitgesteld ivm een coma. Vreselijk.
Maar, ik weet niet wie je bent. Voor jou niet te begrijpen misschien maar de enige vrouwen die ik onthoud zijn mijn (ex|)vriendinnen. Ik hoop dat je het me niet kwalijk neemt.
Maar ik wil wel graag weten wie je bent en hoe we elkaar kennen. Ben je een verpleegkundige van de Tjongerschans? Een moeder van een kind die bij mij op school in mijn groep zat? Misschien een vriendin van een vriendin? Of tóch een 'geheime' vriendin.

Stuur me een alsjeblieft een mailtje zodat ik er achter kan komen wie je bent, geejeefaas@gmail.com is mijn emailadres.

Poffertjes!!! Begraafplaats!!!

Dit verhaal is al weer een paar weken oud maar toch leuk te vertellen. Ieder jaar op Koninginnedag gaan Gonnie en ik naar het rijkeluizendorp Laren waar we eigenlijk horen te wonen. Wij eten daar in het centrum dan een heerlijk bak poffertjes terwijl we kijken naar die vreselijke snobs in het oranje gekleed. Het is moeilijk te begrijpen maar het is haar geboortedorp waar haar vader als koster van de kerk zijn inkomen verhoogde met het geld van de collectes.
We doen dit al zolang we elkaar kennen maar afgelopen Koninginnedag was ik te ziek om te gaan en daar baalden we samen erg aan. Dus in augustus maar even er heen. Zoals altijd was het er erg gezellig en de poffertjes heerlijk.
Als we klaar zijn rijden we onderweg naar huis ook altijd naar Bilthoven waar de begraafplaats van Gonnie's ouders hebben gelegen. Zij waren gecremeerd en er waren 2 urnen met hun as er in. Nu zijn er daar niet meer maar toch gaan we er altijd heen. Voor Gonnie om weer wat herinneringen op te halen maar ook omdat het zo'n mooie begraafplaats is. In zoiets zouden wij ook wel willen liggen. Deze keer wandelden we verder naar een andere crematieplek, daar ben ik tegenwoordig 'nieuwsgierig' naar. We kwamen bij een prachtige trapslopende muur, waar de urnen een plek hadden. Heerlijk 'natuurlijke' plek voor mensen die achterblijven en daar rustig kunnen zitten en nadenken.
Zoiets wil ik straks ook.

En wat nu verder?

Afgelopen donderdag de uitslag van de scan en bloedonderzoek. Rustig gaan Gonnie en ik op tijd naar de oncoloog. Na een tijdje zitten te wachten komt er een medewerker naar ons toe en of we maar naar de andere kant van het ziekenhuis willen gaan 'want daar moeten jullie zijn'. Okee, kan gebeuren. Aangekomen bij de andere wachtkamer vraag ik of we nog lang moeten wachten en na enig navragen komt de verpleegster terug dat het zo'n 15 tot 30 minuten kan duren. Wij dus maar naar de koffieruimte en vragen of ze ons zal ophalen als we aan de beurt zijn. Geen probleem, dus wij aan de cappuccino en gebakje.
Maar toen we daar zaten bleek het me allemaal wat te veel geworden: ik begon steeds maar te huilen. Vroeger niks voor mij maar nu kwamen zaken omhoog die ik steeds weg stop. Ik heb bij de koffie tijd om te beseffen dat we gaan praten over hoe lang ik nog heb om te genieten van mijn prachtige leven. Gonnie steunt me zo goed als mogelijk is en na een tijdje gaan we zelf maar even kijken of we haast aan de beurt zijn. We zijn nog niet aangekomen of wij worden opgeroepen met 2 andere patiënten. Hobbelend naar het kleine kamertje waar ik mijn infuus altijd krijg met weinig ruimte. Na een tijdje komt de verpleegkundige (broeder?) om een bakje koffie aan te bieden maar ik vraag gelijk wanneer dat voor mij zo'n verdomd belangrijk  gesprek nu eindelijk zal plaats vinden. Geen idee zegt hij, de dokter is er nog niet. Zit je dus 3 kwartier te wachten op die oncoloog die boodschappen zit te doen of nog ligt te krikken met zijn secretaresse. Ik ben echt woedend en laat het weten ook: als die lul straks komt is dat het eerste wat ik hem zal laten weten. Hoe kan je iemand die wil weten hoe lang hij nog heeft te leven zo lang laten wachten. Gelukkig weet Gonnie me wat rustiger te worden en wonder boven wonder komen wij na (weer) een tijdje als eerste aan de beurt. Ik vermoed dat de verpleegkundige het heeft gezegd dat wij niet al te tevreden waren.
Maar toen het gesprek. Gon en ik denken  er wat anders over maar in mijn ogen een positief resultaat. Er komt uit de testen dat 90% van de kankergroepen is verkleind maar dat de rest wél is gegroeid.Wat betekent zoiets? Ik zal heel waarschijnlijk wel mijn 55ste verjaardag kunnen vieren. (Iedereen welkom mits in bezit van duur kado)  De chemokuur heeft het dus goed gedaan maar wat nu verder? Gonnie en ik gaan dus begin september naar Indonesië (Bali) en voor die tijd komt er nog een bloedonderzoek en kort na deze vakantie een nieuwe. Dan kan je goed zien hoe mijn lichaam reageert zonder medicijnen want daar stop ik gelukkig een tijdje mee. Dan de vraag of we nog vragen hebben. Gonnie wil oa graag een soort verslag van mijn toestand. Stel er komen moeilijkheden Op Bali dan moeten de artsen daar wel duidelijk weten wat er aan de hand is. 'Neu, dat verslag maak ik niet want het moet in het Engels en daar heb ik geen tijd voor'. Zeker liever boodschappen doen of weer krikken met die knappe zuster. Na een boze Gonnie beloofd hij wel zijn telefoonnummer te geven zodat men daar hem kan bereiken. Hopelijk staat hij dan niet bij de kassa van de AH of ligt uitgeput in bed.

Kortom,we hebben een duidelijk en leuk en kort gesprek gehad met de oncoloog.

Einde chemokuur, wachten op donderdag

Nu zijn de 6 chemokuren klaar en is de laatste dag van deze kuurperiode begonnen. Vanmorgen vroeg op gestaan want 9.15 moest er worden gescand. Voor die zeer eenvoudige scan was het vreselijk acht ik te weten. Bij mijn vorige kuur had ik thuis 1 liter vloeistof naar binnen moeten werken wat een echte kotsweg leek. Ik dus gisteren met vieze ogen mijn eerste slokje nemen uit deze fles en tot mijn grote verbazing en vreugde smaakte het naar water. En ik verzeker jullie dat zoiets lekker smaakt als je iets anders verwacht. Maar vlak voor de scan kreeg ik ook nog een halve liter aangeboden en ik zat gelijk in mijn slachtofferrol. Het zal nu toch niet gebeuren dat ze alle rotsmaken in deze fles hebben gestopt? Na de eerste slok zat ik gezellig wat te kletsen met medeslachtoffers maar als jullie me kennen: als ik me kut voel ga ik niet gezellig praten met andere enge mensen die wazige oogjes hebben. Dus: de contractvloeistof was geen enkel probleem.

Fluitend achter 2 knappe zusters aangelopen (cup B en cup C). Ze kleden me uit bij de scanbuis, helaas alleen overhemd en broek een beetje te weinig naar beneden, en stopten me voor 2 minuten in de buis. 'Klaar, kleed u zich maar weer aan maar u heeft u moedig stand gehouden'. Zonder persoonlijke prijs van de zusters.

Maar nu: Er komt er een spannende week waarin wat meer duidelijkheid over mijn toekomst zal zijn. Wat zal de oncoloog donderdag zeggen. Goed nieuws? Slecht nieuws? Of zoals ik haast verwacht dat er niks echt duidelijks zal komen. De onzekerheid zal zeker niet weg zijn als we uit zijn kantoortje stappen. Wat ik wel weet is dat er een paar adviezen van hem kunnen komen. Misschien eerst nog 3 chemokuren volgen en dan verder zien? Of geljk door naar het lagere niveau wat betekent dat ik een stap lager ga kuren? Of misschien alleen pillen blijven slikken? Of gewoon rust nemen omdat de uitslagen positief zijn. Dat laatste hoop ik natuurlijk want dan voorlopig geen infuus en pillen meer.

Donderdag weet ik meer.......

Hinke

Maandags weer uit Barcelona en de dag erna de ontmoeting van mijn allereerste vriendinnetje. De moeder van Hinke en mij hadden elkaar weer eens ontmoet ivm het feit dat ik kanker heb. Ma verkondigde haar dat ik Hinke ergerg graag weer eens wilde zien en zo kwam er een mailwisseling, telefonisch praten en die dinsdag een ontmoeting. Na zo'n 35/40 jaar weer eens elkaar bewonderen.
De afspraak was (toevallig?) gepland op het moment dat Gonnie weer moest werken en met wantrouwige ogen stapte Gon het huis uit naar haar werk. Hinke had natuurlijk op dat moment gewacht, ze stond al een tijdje verscholen achter een boom.
Het was echt leuk om weer met Hinke te kletsen, ik wist nog weinig van die tijd want we waren nog maar 15/16 jaar oud toen het aan de gang was. Een paar spannende verhalen kwamen ook weer omhoog waarvan ik jullie de details zal besparen. Alhoewel, er kwam ook zo'n grappig(?) verhaal naar boven wat jullie ook mogen horen. Heb zelfs Hinke gevraagd of ze dit goed vond.  Het kan dienen als voorbeeld voor onze pubers 'hoe-het-wel/niet-moet."
Hinke's familie was op een middag niet thuis en Hinke en ik lagen op de grond te 'praten'. Interessante gebeurtenis wat nóg leuker dreigde te worden toen 1 van ons, ik noem geen namen, wat verder wilde. Pas toen ik halverwege de trap naar boven was beland schreeuwde H. dat ik het allemaal verkeerd had begrepen.....  Leuk om nu te vertellen maar ik denk dat ik snel weer naar mijn pa & ma ben gevlucht.
We kletsten de hele middag door, ook over het tegenwoordige leven, kinderen, plussen en minnen des levens. Tegen 6 uur liep namen we weer afscheid met het plan elkaar binnenkort weer te zien. Er zijn vast nog meer herinneringen uit te wisselen.

Barcelona (deel 3)

Barcelona is dus een prachtige stad maar er komt een keer de tijd om weg te gaan naar dat kouwe en natte Heerenveen. Voordat ik ga vertellen over de ruzie die ik had in het vliegtuig naar huis eerst nog wat leuke, algemene dingen vertellen over wat we meemaakten daar.
We zaten na een paar kamerveranderingen dus in een prachtige kamer met een balkonnetje om wat te roken. Meestal zaten we tegen 10 uur daar van de rest van de dag te genieten van de afgelopen dag en kijken naar het sportveldje voor jeugd om te voetballen en basketballen. En er stond juist in dit weekend, helaas buiten ons zich een podium waar keiharde punkrock werd gespeeld. Tot diep in de nacht met tussenpozen. Heerlijk ontspannend maar dan wil je na een paar uurtje genieten naar bed om te rusten en te slapen. En dan gaan die rotzakken gewoon door. Ik had er heen kunnen lopen en ze te verbieden nog herrie te maken maar er stonden te veel mensen die zeker niet naar bed hoefden. En mijn Spaans is ook niet goed genoeg om ze iets te verbieden. Dus in de warmte maar de terrasdeurtjes dicht en slapen. Proberen te slapen. Even daar op dat podium een drankpauze en dan weer met die drankresultaten verder stampen. We hebben het die 2 concertnachten overleefd. Leuk was trouwens te zien dat er veeeel politie was en zelfs achtervolgingen onder ons balkon inzetten. Heerlijke stad Barcelona!
Ook de tapas in lekker. Steeds weer andere terrasjes opzoeken en zo goedkoop en lekker mogelijk eten. Ook bij de Starbucks is weer eens lekker om een ECHTE cappuccino te drinken. Gelukkig kon ik dealen met Gonnie dat we het een paar keer deden als zij maar moch winkelen bij de Spaanse Rituals en Desiquall. Volgens haar zelf waren die stapels kleren helemaal niet duur. De eindprijs heb ik gelukkig nooit gezien.
Jullie zullen het niet geloven maar sommige mensen vinden mij eigenwijs; ik wil en doe te veel. Toch ben ik een ochtend verrekte moe geweest. Waarschijnlijk mede veroorzaakt door de uren durende massage die ik Gonnie iedere nacht geef maar dat wil zij niet weten. Zij vindt dat ik andere dingen te veel doe. Hoe dan ook: een moeilijke ochtend gehad maar die heeft niet lang geduurd.
En dan de ruzie met de stewardess in het vliegtuig naar huis. En dat lag natuurlijk niet aan mij! Gon en ik hadden een plekjes gereserveerd, ik aan het gangpad, dan dan kan ik mijn benen wat strekken. De stewardess leidde ons helaas naar andere plaatsen: Gonnie in het midden en ik tegen het raampje. Ach, 2 uurtjes vliegen, het moest maar. Gonnie wilde echter bij het raam en ik dus op haar officiële plek. Of ik maar wilde wisselen. 'Neu', zei ik,"mijn vrouw wil bij het raampje'. Of we tóch maar wilden ruilen 'Neu', was steeds mijn antwoord maar ze bleef maar doorgaan. Ik was het zat en duwde Gon naar het raam en ging in de middelste stoel zitten hopend dat de terroristenbrigade zou komen. De dame in het leuke pakje gaf het helaas op met treurige ogen. Het hele vliegtuig ademde weer: het had ook even tijd gekost.
Gelukkig kwamen we 2 uur later aan op Schiphol om te genieten van het Hollandse weer. Gelijk dus planning van de volgende vakantie waar het wel droog en warm is: Indonesië!

Barcelona (deel 2)

Die vrijdag gelijk de tassen geleegd en opgeruimd in de kasten die we dus na een nachtje weer moesten verplaatsen naar die duurdere kamer. Ik kan nu per dag wel zeggen wat we hebben gedaan maar ddat is te veel en ik wil wel lezers van dit blog houden.
Terrasjes in schaduw gepakt voor wat drinken en hapjes. Vooral op de Ramblas was het alijd druk en gezellig. Veel touristen met, zo waarschuwde iedereen, tasjesdieven. Helaas nooit een bezig gezien. Op de Ramblas ook de bekende levende strandbeelden die origineler waren dan op het Leidseplein. En leuk de potjepotje-mensen te zien. 3 Potjes met een steentje erin en probeer maar te raden onder welk potje het steentje na veel toeren zit. Gonnie kreeg zelfs een keer angeboden om op hun kosten mee te doen maar het leek niet betrouwbaar. Steeds moesten ze ook de straat verlaten omdat de poliltie er weer aan kwam.
Voor 2 dagen de Tourbus genomen. Deze bus bracht je in een vaste route langs alle bijzonderheden waar je kon uit- en instappen wanneer en waar je maar wilde. Zo hebben we in ieder geval veel van Barcelona als stad gezien en dat is KUNST. Niks is saai en overal zijn nieuwe 'dingen' te zien als huizen, lantaarnpalen, wegen en dan nog de gewone kunstbeelden. Moet je zien!
Op de manier van de Tourbus kwamen we ook bij de 'Basilica de la Sagrada Familia', een kerk waarmee dhr. Gaudi rond 1928 mee is begonnen te bouwen. Hij begon aan een prachtige echt moderne kerk maar steeds, tot nu toe, komener weer andere arcitecten om het af te maken. Niemand denkt trouwens dat het ooit klaar zal zijn. Wij wilden ook graag naar binnen maar er stond een enorme rij van bocht naar bocht. Je zou uren in de zon moeten wachten tot je aan de beurt was. Wij een schaduwveldje zoeken met het zicht op de kerk. En ook zagen we een Infokantoortje staan. Na een tijdje samen kletsen kwam Gonnie met het briljante idee te vragen of er ook specialen mogelijkheden waren voor rolstoelers. Dus binnen 5 minuten hadden medewerksters kaartjes gehaald die €0,00 kostten. Gelijk in de kerk en zagen achter ons die zielige mensen in de zon tot zij hun duur kaartje hadden gekocht en dan naar binnen mochten. De kerk is bijzonder. Je moet er zijn om het te begrijpen. Zelf houd ik meer van echt oude kerken maar zoiets maakt ook indruk.
Daarna weer de bus in. Gonnie wilde (echt!) graag weer eens in Nou Camp kijken, het stadion van Barcelona. Ik had er niet veel zin in, we wonen toch al bij het grote stadion van Heerenveen? Gelukkig waren we nu gericht op het Gaudipark. Volgens Gonnie een modern en kunstrijk Efteling. Het ligt verrekte hoog dus wij na de Tourbus de taxi nemen om verder hoog te komen. Na veel gepruts van de chauffeur met de rolstoel kwamen we er aan. Erg kort bezoek want in het park ging óók alles omhoog. En daar geen taxi te zien. (Ik ga denk ik ook daarover een klacht indienen) Van het kortbezochte park was naar beneden gaan makkelijker. Vind ik. Gonnie denkt hier anders over.

(vervolg: zie deel 3)

Barcelona (deel 1)

Gonnie en ik hebben dus voorgenomen zo veel mogelijk nog weg te gaan om te genieten van de leuke dingen des levens. Barcelona was dus de eerste na deze belofte. En hier het verslag van ons bezoek aan deze bijzondere stad.
Zoals iedereen kan raden begon deze vakantie met de reis naar Schiphol. Wij verrekte (te) vroeg opstaan, wat eten en met de auto naar het station in Heerenveen. Daarbij meteen de aanleiding voor een klacht tegen de Gemeente. Met de rolstoel waarin Gon mij vervoerde was niet bij het perron te komen: Je moet trappen op en af en dat is moeilijk met rolstoel en mij. En het was nog koud ook. Maar na die bijzondere reis van 200 meter kwamen we eindelijk nog op tijd aan op te trein. Toen begon ik te twijfelen over de auto: had ik hem nu afgesloten of niet? 'Ach, we zien wel als we terugkomen, dieven voelen niet meer aan de deuren maar slaan gelijk de ramen in'.
Gelukkig waren er gelijk ook weer leuke dingen aan de orde. Ik heb nl. een OV-jaarkaart dat 40% korting geeft op een treinreisje. Alleen heb ik daarnaast een kaart die de mogelijkheid geeft 'mijn begeleider' gratis mee te nemen. Maar liefst €13 betalen voor de reis naar Schiphol met 2 mensen. Vrolijk glimlachend kwamen we aan bij de vliegtuigen waar we volgens planning maar te veel uren moesten wachten, Geen 'comfortstoelen' gereserveerd omdat hetmaar een reisje van 2 uur was maar die kutstoelen in die vliegtuigen hebben veel te weinig ruimte. Ze zouden mooie invalidenplaatsen moeten plaatsen, net als een speciale parkeerplaats ofzo. Leuk idee om weer eens actie te ondernemen....
Aangekomen in het (jaja) warme Barcelona was meteen alles goed. Snel een bus die om naar de Ramblas (Kalverstraat-achtig) bracht, een paar 100 meter van ons hotel. Gonnie met rugtas en eigen tas en rolstoel duwend met mij erop die ook een tasje op zijn schoot hield. Aangekomen natuurlijk gelijk een discussie over de kamer die we wilden hebben. We kregen nl. niet de kamer met douche zoals gevraagd. Geen probleem, het was wel een duurdere kamer maar op hun rekening. Gelijk positief over die mensen uit Spanje. Al hadden we in die duurdere kamer óók gelijk problemen want de fridge deed het niet en de duoche was lek: gelijk onder druk van Gonnie weer naar de receptie. En daar werd ons voor de resterende dagen een nóg duurdere kamer aangeboden. Op hun kosten.
Toen waren we klaar voor Barcelona.

(vervolg: zie deel 2)

Emoties bij Jonatan's bruiloft

(Nu nog niks geschreven daar moet ik wat tijd voor nemen....)

Aandacht

Wat is in deze speciale tijd belangrijk voor mij.........

Ik heb het eerder al gezegd maar je ontdekt dat je familie en vrienden hebt. Mensen van wie je merkt dat ze gek op je zijn en wat voor je over hebben.Ik wil een paar namen noemen en dus óók veel namen niet noemen. Jullie moeten me dat niet kwalijk nemen want ik sta in zo'n geweldige positie dat iedereen om me heen aandacht voor me heeft en me graag helpt en steunt.

Natuurlijk is Gonnie de eerste die ik moet bedanken. Zij doet zo verrekte veel voor mij dat ze soms zelf ook problemen krijgt: heel haar lichaam is (door de spanning?) niet meer 100%. Het liefst heeft ze ook dat ik haar iedere keer voor het slapen haar rug en schouders ga masseren. Soms ben ik wel eens blij dat ik erg moe ben of zere pols heb.... Maar we hebben samen een leuke en moeilijke tijd die we goed willen doorkomen. We gaan dus zoveel mogelijk weg om maar niet steeds thuis te hoeven zitten. Weekend, midweeken en langere vakanties zitten in ons hoofd: HET GELD MOET OP!
De familie is ook verrekte belangrijk: Ik kan alle namen wel opnoemen van broers, zussen, aangetrouwden, nichten en neven maar dat is me teveel om de namen te noemen en. Misschien later, als ik me verveel, wat uitgebreider vertellen over de steun die ik van hun heb gehad.
Ook van mijn basisschool de Vuurvlinder krijg ik aandacht. Natuurlijk wordt het wel minder want ik heb nu al haast al een jaar vakantie. Maar er zijn al veel collega's even op bezoek geweest en zoiets zegt toch het een en ander. Aan 1 bezoek moet ik de laatste dagen veel aan denken: Sietse Krikken en Wim Kluiwstra. Wim kwam speciaal even langs om te praten over kanker want hij heeft het ook. Maar hij is de laatste tijd er veel minder aan toe. Het kan op en neer gaan.... Maar ik durf haast niet iets van me te laten horen. Verder van de school nog Bauke Korenstra op bezoek gehad. Er waren in een vroegere tijd wat spanningen geweest maar het is goed te beseffen dat dat is uitgepraat. We hebben een streep gezet onder wat er ooit speelde.Bauke is niet meer zo zenuwachtig als zijn bezoek in het ziekenhuis toen hij steeds maar zat te trommelem met z'n vingers op het bed.....
Ook contact gekregen met mijn allereerste vriendin. Toen nog Hinke Hoekstra en nu dus ook getrouwd. Door een toeval kwamen onze moeders in contact en daardoor mailen, bellen en sms-en we regelmatig. Binnenkort een echte ontmoeting. Ze heeft een foto gestuurd maar hoop dat ik gezicht van mijn eerste liefde nog kan herkennen. Ben benieuwd hoe haar leven er heeft uitgezien tot nu.
Een andere 'verloren vriendschap' heeft zich ook weer hersteld. Via via kwamen Jan & Sity er achter dat ik kanker had gekregen en zochten gelijk weer contact. Zo'n 7 jaat niks meer van elkaar gehoord en nu ineens een paar heel gezellige bezoekjes. De vogeltochtjes naar Lauwersoog zitten er (voorlopig?) niet meer in maar wie weet.
Een andere vriendschap is zo'n 20 jaar?? geleden begonnen en heeft nooit stil gestaan. Oud-collega en nu directeur Marian Plat (met Yde) zijn al veel jaren close. Veel steun gehad van elkaar, veel diepe en persoonlijke gesprekken. En nu veel overeenkomstige zaken in het leven die me een voorbeeld geven van wat de problemen én oplossingen met kanker kunnen zijn. Yde heeft leukemie gehad, een zware tijd. Voor zowel Yde én Marian! Ik heb van hun geschiedenis geleerd dat niet alleen iemand die erg ziek is moeite kan hebben met kanker maar dat je partner en kinderen misschien nog meer problemen kunnen hebben. Met het alleen thuiskomen en denken aan de 'toekomst alleen'. Stel je het maar eens voor! En dan nog de volgende klote zaak: nu heeft Marian reuma. Wat een leven! Ik hoop bij god dat ze er goed en positief mee verder kan gaan. Het is bijzonder leuk deze vriendschap te behoefde door oa regelmatig samen te eten, in restaurant of thuis. Alles is goed! (zolang topkok Yde maar het thuiskoken op zich neemt)
Ook wilde ik iets vertellen over Arne Jan. Mijn zoon! Maar deze pagina is al te groot en heb veel te vertellen dus ik maak binnenkort wel een apart artikeltje over hem.

Eind 4e kuur en begin 5e

Eindelijk weer tijd en zin om het blog voller te maken. En dat is leuk want er zijn veel goeie dingen te vertellen.
Als eerste natuurlijk het verloop van de 4e kuur waar we erg tegenop zagen. De vorige ging immers totaal verkeer dankzij de obstipatie waar we niet op hadden gerekend. Veel vermoeidheid en zelfs een paar dagen opgenmen. Gelukkig ging het toen beter, we konden os. zelfs naar Hamburg om The Wall van Roger Waters te bewonderen. Ook en weekje Putten ging erg goed maar deze verslagen kan je eerder wel lezen.
Maar deze 4e kuur ging erg goeds, zelfs in de eerste dagen nauwelijks last van obstipatie omdat we er goed op waren voorbereid. Vraag niet aan mij welke pillen ik moet slikken en hoeveel drankjes ik per dag verorber. Een hele ontspannen tijd gehad met veel leuke en gewone zaken. Heb weer veel kunnen regelen.
Maar nu het begin van de 5e kuur. Zal het weer zo goed gaan als de vorige? Ik heb inmiddels geleerd dat NIKS zeker is bij chemokuren. Maar het mooiste begon maandag tijdens het 4 uur durende infuus: dr. van Rees kwam langs voor zijn geplande gesprekje. Mijn eerste vraag aan hem was iets wat al een tijd in mijn hoofd zweefde en waar ik wat meer duidelijkheid wilde hebben. 'Hoe hoog (liever hoe laag) is mijn CEA-waarde nav de bloedonderzoeken die vrijdags zijn genomen?'. Hij bladerde even kort door de map en had een prima antwoord: 'We begonnen met 499. Daarna daalde het naar 169 en nu meneer Faas staat het op 27!'
Wat betekent dat nu precies? Niks definitiefs maar in ieder geval reageert het lichaam erg goed en geeft meer vertrouwen voor de 'rest van mijn tijd'. De kans is nu groter dat ik langer kan genieten van alles. Ik wil os nog meemaken dat Oranje weer Europees voetbalkampioen wordt. Wie weet, ik zal mijn best doen ze aan te moedigen met oranje t-shirt of toeter voor de tv.

Ma aan het logeren en spelen met de wii

Toch nog even Hamburg

Vakantie

Eigenlijk had dit stukje voor het verhaaltje over Roger Waters moeten zijn maar vond dat belangrijker dat vertellen over de vakantie. En dat is raar want de afspraak die Gonnie en ik hebben gemaakt is ook belangrijk. Wij hebben nl. de keuze gemaakt al het geld op te maken om steeds weg te gaan naar 'ergens anders'. En dat kan Drenthe zijn maar ook een land dat ergens tussen Spanje, Mexico en Bali ligt. Een paar weken geleden zijn we bijvoorbeeld in het verre Putten geweest om een huisje te bewonen. Nou leek een huisje van Landal Green Park mij eigenlijk niks maar het bleek een prima basisplek te zijn. Een rustplaats na alle opwindende en uitputtende ontdekkingstochten die we ondernamen.
Helaas hebben we het centrumpunt van Nederland niet kunnen ontdekken. Mijn kaartlezen bleek niet in staat de weg te vinden naar dit wereldberoemde plekje. Verder zijn er op de Veluwe veel te veel straten, wegen, bospaadjes etc. De fiets van Gonnie kan zoiets niet aan want de accu op haar fiets kon deze afstanden niet verwerken want haar accu is maar bestand tegen 40 km.
Nu lijkt het misschien dat we het niet leuk hebben gevonden maar het was toch een heerlijk weekje.

Toch lijken Bali of Egypte of Thailand me ook leuk......

De muur voor een tevreden gek

Afgelopen weekend een weekje naar Hamburg geweest. Een te duur hotel geboekt maar wel uitzicht op de Elbe als je in je kamer aan het roken bent. Ach, nu we toch in Hamburg waren konden we net zo goed naar het optreden van Roger Waters. Voor degenen die niet weten dat hij de bassist was van Pink Floyd vertel ik ook niet dat hij The Wall speelde.
Maar wat hebben Gonnie en ik genoten! Een prachtiger licht- en geluidsshow met die bekende schitterende nummers. Ik was verdomde blij dat ik deze kaartjes van Iris & Mark heb gekregen voor mijn verjaardag. Ik ben zo blij dat ik dit nog een keer kan meemaken vooral na die verhalen van Arie had over het optreden in Arnhem. Ook mijn vrienden Jan & Sity waren in het GelreDome geweest en waren ook onder de indruk geweest.
Maar wij dus naar Hamburg. Ik met een kaartje van €80 en Gonnie als 'begeleider' voor €5.... Daarbij nog een speciale plaats in het O2-concertgebouw, wel wat op afstand maar recht voor het podium. Alles was (met een verrekijker) goed te zien. Veel optredens van Pink Floyd en 'The Australiën' en 'The Project' meegemaakt maar deze show stak boven alles uit. Een mooie avond in mijn leven!
Maar het enige wat er ontbrak was de sfeer. De Duitsers gaven weinig sfeer, weinig mee schreeuwen (=zingen) en geswing. Iedereen heeft mij daar wel gehoord en 'sssst' geroepen.

Het is iets om nooit te vergeten. Bedankt Iris & Mark.


En die 'tevreden gek met de muur' van de titel van dit stukje slaat op het nummer van Pink Floyd dat voor mij qua muziek en tekst het beste nummer dat ik ooit heb gehoord: Comfortably Numb!

Moeilijk

Na de laatste ziekenhuisopname hoopte GJ en ik een langzaam herstel.
Helaas is dit niet zo. GJ zit in een behoorlijke dip.
Hij voornamelijk moe en zo erg dat zelfs lopen niet lukt. Hij gaat van bed tot stoel en dat was het dan.
Moeilijk voor GJ, die anders altijd be,zig is, maar hij kan echt niet meer en dat valt hem zwaar.
De nieuwe kuur is al een weekje uitgesteld, maar het is maar de vraag of dit voldoende is.
S'morgens gaat het redelijk en dan hoop je toch dat het vandaag weer wat beter gaat.
Op dit moment is het voor GJ maar ook voor mij moeilijk om optimistisch te blijven, maar we proberen het wel.
We hadden gehoopt op langzaam herstel en ook nog op vakantie, maar dat zit er voor dit moment niet in.
Maar goed we proberen de kop omhoog te houden!!!

Gonnie

Ziekenhuis

Dat was weer even schrikken. Gerrit Jan is gisteren weer opgenomen in het ziekenhuis. het ging de laatste week al een stuk slechter met hem. Een vermoeidheid die maar niet over ging en eigenlijk met de dag erger werd. Zijn stoma begon ook minder te lopen en ondertussen gebruikt hij nog de pillen van de chemo. Hij was zich weer aan het vergiftigen. Eerst gooide we het op de chemotherapie die hij op goede vrijdag was begonnen, maar toen het elke dag slechter ging gingen toch andere alarmbelletjes rinkelen, vooral toen hij kreeg te maken met een verstopping. Eerst licht en daarna kwam er geen ontlasting meer. In overleg met de huisarts een klisma, maar ook pilletjes, zakjes niet iets waar je blij van wordt. Dinsdag kreeg hij ook nog pijn aan zijn rechterzijde en kon zich amper omdraaien! Gelukkig kwam de huisarts snel en werd er snel een ambulance geregeld. Na een middagje op de eerste hulp werd een verstopping geconstateerd en kon het laxeren beginnen. Klysma's zakjes die via een sonde werden toegediend,kortom niet iets waar je vrolijk van wordt. Gelukkig kwam de ontlasting los en vandaag gingen ze verder met spoelen, zodat hij ondertussen schoon is van binnen en morgen weer naar huis mag. Maar we zijn er nog niet GJ is nog heel moe en heeft weinig kracht en we zijn benieuwd of hij de komende dagen opknapt. Ik hoop het en hij ook. Hij is het ziekenhuis alweer helemaal zat en gaat naar huis al is het kruipend.

Alletwee maar vooral GJ moeten nog even van de schrik bekomen en hopen dat er weer een iets wat positiever tijd tegemoet gaan en nogmaals alle steun is welkom!!!

Roken

Roken schijnt niet zo goed te zijn maar ik weet inmiddels dat er kwalijker dingen zijn en ben weer fors aan de sigaren begonnen. Zo stevig dat ons appartement er stevig van stinkt, al ruik ik daar niks van. En de mensen die klagen over de geur die ze al ruken bij het verlaten van de lift geloof ik al helemaal niks. Allemaal leugenaars en opstokers!
Ik heb het eerder verteld dat Arne Jan en ik klein jaar een afspraak hadden gemaakt: ik niet meer roken en hij naar school. We hielden ons er echt keurig aan. En toen die kankermelding kwam stelde gelijk Arne Jan voor dat ik wél mocht roken en hij tóch wel naar school zal blijven gaan.
Tja. Het roken ging gelijk weer goed maar Arne Jan voelde het mes nu minder in zijn rug. Jullie raden al dat de school niet iedere keer meer werd bezocht.

Dus tijd voor een nieuwe afspraak. Arne Jan wil graag dat ik minder rook: gezonder voor mij, gezonder voor Arne Jan (hooikoorts) en minder stank in huis en auto. En ik zie graag dat hij weer vaster naar MOTA gaat. Ze waren enthousiast over zijn prestaties bleek na een bezoek aan de school in Almelo. Dus zo verder gaan hopen zij, ik én Arne Jan.
Ik legde het volgende voorstel voor Arne Jan: hij naar school en ik 'maar' 6 sigaren per dag roken. Voor een nietsigaarkenner lijkt dat veel te veel maar rookvrienden noemen mij een slappert. Ben benieuwd of we deze afspraak gaan maken.

Gelukkig heb ik een lichte compensatie gevonden in het opruimen van een paar verhuisdozen. Ik bezit nog steeds de verloren gewaande pijp die ik een dik jaar geleden kreeg van Gonnie. Ik ga dit weekend gelijk weer eens proberen een lekkere geur te stoken en verspreiden..

Begin 3e kuur

Het is alweer 2 maanden geleden dat ik in dit blog schreef en kan daar moeilijk een smoes voor bedenken. Tijd is er in ieder geval meer dan genoeg in de lange schoolvakantie waar ik mee bezig ben. Maar nu ga ik wel weer schrijven, zit toch weer te niksen in de polikliniek. Je zou het trouwens moeten zien: een man met infuus in zijn pols in een groene stoel, eenzaam en zonder koffie in een kamertje wachtend op het laatste zakje dat in mijn lichaam gaat.
De oncoloog van Rees is net geweest voor een praatje en had positief nieuws te melden. Mijn CEA ('kankernormwaarde') is een stuk lager(= beter) geworden, gedaald van 499 naar 163:, meer dan 50%. De verwachting is dat de waarde dik onder de 100 kan komen. Na de 6e kuur wordt er weer een scan gemaakt en met alle gegevens wordt besloten welke weg we dan nemen. Een lange rustperiode of nog even doorgaan met dit medicijn. Ik zie wel hoe het er over 3 maanden uitziet.
Eerst nog een weekje weg naar Spanje. Genieten van de zon, strand, water en een ander huisje dan de Veldschans. Gonnie is gespecialiseerd in dit soort dingen, heeft al plekjes gevonden met privé zwembad, eigen butler en kok (beide 24 uur beschikbaar). Nu alleen nog een huurscootmobiel en Buurtzorgmedewerkster vinden. Het wordt ongetwijfeld een bijzondere vakantie. De langere vakantie in de zomer gaat naar Bali dat nog luxer moet worden.

It's time to party

Er komt een wat moeilijker tijd maar er is nog genoeg tijd om te feesten!

Komend weekend is er weer eens een zwagerdag waarop klusjes uitgevoerd worden en dat er na afloop wat eten en drinken zal zijn. Verder geen details hierover en mij kan niks verweten worden als het weer eens mis gaat.

Verder komt er binnenkort een 'pokermoment'. Mark (u weet wel, mijn as. stiefschoonzoon) is een pokeraar en wil hier graag een keer pokeren. Ik kan het hem niet aandoen om deze wens niet in vervulling te laten gaan en ik ben me aan het voorbereiden om dit te regelen. Er moeten dus medepokeraars komen. Ook moet ik aandelen verkopen voor de inzet. (AEX is nu nog maar 370,31 punten!)

Maar het belangrijkste feest is het vieren van de verjaardag van Gonnie en mij op zaterdag 26 februari. Het is natuurlijk te begrijpen dat we mijn verjaardag vieren want ik ben de dag ervoor, 25 februari jarig. Maar we vieren ook de verjaardag van Gonnie omdat haar verjaardag op 4 januari niet door ging ivm mijn operatie. Eigenlijk is het goed dat we de verjaardagen samen vieren want dat benadrukt een beetje dat we sinds de verhuizing echt samen zijn. De de verjaardag samen vieren is dan ook leuk.
Die feestdag verwachten we de familie van Gonnie en mij en dat is meer dan genoeg! We hebben een groot appartement maar er is niet meer een tuin om even lucht te happen. Er is natuurlijk wel een parkeerveld! De echte liefhebbers van frisse lucht kunnen zich daar ook even vermaken. Zelf warme kleren, paraplu, stoelen en tafels meenemen. Vergeet dan niet je ID-kaart mee te nemen want in deze elitebuurt rijdt de politie argwanend rond.
Vrienden kunnen beter op een andere dag komen. We wachten wel af wanneer zij hun kado willen geven.

Dat brengt me gelijk op een ander belangrijk punt: onze verlanglijst. Het is jammer dat sommige mensen denken dat we alles al hebben maar het huis was erg duur en de aandelen zijn nog steeds laag. Je hoeft echt niks te geven maar we houden we een lijstje bij waarmee we zullen bekijken wat we op jullie verjaardag zullen geven. Dus voor je eigen bestwil: hoe duurder hoe beter.

Gesprek met de oncoloog verpleegkundige

 Vorige week dinsdag hadden we een gesprek met de oncoloog verpleegkundige. Dit is dus een wat late reactie van mij om nu weer een blog te schrijven. Maar sommige dingen komen hard binnen en hebben in de geest wat rust en ruimte nodig om dit een beetje te verwerken, vandaar deze late reactie.
Het gesprek was dus best heftig, vooral omdat we weer even op de harde feiten werden gewezen en dat komt binnen. Gerrit Jan herstelt zich namelijk wonderbaarlijk goed en dat is onze dagelijkse werkelijkheid en dan vergeten we bijna wat er echt aan de hand is. Nu de oncoloog verpleegkundige herinnerde dus ons aan de harde werkelijkheid.
Over een paar weken begint Gerrit Jan dus aan de chemotherapie. De precieze datum is nog niet bekend, maar waarschijnlijk in de week na zijn verjaardag.
Deze therapie zal bestaan uit en infuus met twee werkzame stoffen en medicatie voor 14 dagen.
Chemotherapie is de behandeling van kanker met medicijnen die de celdeling remmen en worden cytostatica genoemd. We hebben teveel informatie gehad om het hier allemaal te benoemen, maar er is me nog wel iets bijgebleven.
Hij krijgt dus de cytostatica en Avastin. Avastin is een middel dat specifiek gericht is tegen de groeifactor, die helpt bij de vorming van nieuwe bloedvaten bij de tumor. Verder krijgt hij xeloda in tabletvorm in de 14 dagen lang nadat de kuur is begonnen, dit medicijn remt ook de groei van kankercellen.
Het gaat bij Gerrit Jan om een palliatieve behandeling, dat betekent dat genezing niet mogelijk is, maar dat men probeert de tumor en de uitzaaiingen te verkleinen of tijdelijk tot stilstand te brengen.
Het infuus zal eens in de drie weken worden gegeven. In de eerste week zal hij er waarschijnlijk ziek van worden en het lichaam heeft dan weer twee weken om zich te herstellen, voor de volgende kuur.
Waarschijnlijk krijgt hij zes tot negen kuren, maar dat is afhankelijk of het aanslaat, hoe GJ er zelf op reageert enz...
Veel bijwerkingen waar ik maar niet op in ga, want dan zit ik hier morgenochtend nog.
We wachten het af, 1 bijwerking komt in ieder geval niet voor en dat is haaruitval. Een geluk bij een ongeluk.
Nu wachten nog wat de second opinion te zeggen heeft. Deze is aangevraagd bij het AVL en loopt.
We verwachten dat we daar binnenkort een oproep voor krijgen.
Spannend en onzeker. Het blijft onduidelijk hoe de toekomst gaat lopen, we wachten af.
Ondertussen is het heerlijk dat GJ zoveel kan en eigenlijk meer kan dan de maanden voor de operatie.
Hij bemoeit zich weer overal mee, rijdt weer auto en is druk bezig om ons huis klaar te krijgen.
Hij zit nu naast me te bemoeien met mijn stukje en vraagt zich af of hij een stukje wil schrijven over zijn komende bijna verjaardag. We wachten af.
Verder is ons duidelijk gemaakt dat hij zich verre moet houden van griepjes, verkoudheid, enz..
Nu maar zeker tijdens de chemo. Dus kom niet op bezoek als je iets onder de leden heb of daar in de buurt mee te maken krijg. Dit is dus echt belangrijk!!!
Dit is het laatste wat GJ kan gebruiken.

Gonnie