En wat nu verder?

Afgelopen donderdag de uitslag van de scan en bloedonderzoek. Rustig gaan Gonnie en ik op tijd naar de oncoloog. Na een tijdje zitten te wachten komt er een medewerker naar ons toe en of we maar naar de andere kant van het ziekenhuis willen gaan 'want daar moeten jullie zijn'. Okee, kan gebeuren. Aangekomen bij de andere wachtkamer vraag ik of we nog lang moeten wachten en na enig navragen komt de verpleegster terug dat het zo'n 15 tot 30 minuten kan duren. Wij dus maar naar de koffieruimte en vragen of ze ons zal ophalen als we aan de beurt zijn. Geen probleem, dus wij aan de cappuccino en gebakje.
Maar toen we daar zaten bleek het me allemaal wat te veel geworden: ik begon steeds maar te huilen. Vroeger niks voor mij maar nu kwamen zaken omhoog die ik steeds weg stop. Ik heb bij de koffie tijd om te beseffen dat we gaan praten over hoe lang ik nog heb om te genieten van mijn prachtige leven. Gonnie steunt me zo goed als mogelijk is en na een tijdje gaan we zelf maar even kijken of we haast aan de beurt zijn. We zijn nog niet aangekomen of wij worden opgeroepen met 2 andere patiënten. Hobbelend naar het kleine kamertje waar ik mijn infuus altijd krijg met weinig ruimte. Na een tijdje komt de verpleegkundige (broeder?) om een bakje koffie aan te bieden maar ik vraag gelijk wanneer dat voor mij zo'n verdomd belangrijk  gesprek nu eindelijk zal plaats vinden. Geen idee zegt hij, de dokter is er nog niet. Zit je dus 3 kwartier te wachten op die oncoloog die boodschappen zit te doen of nog ligt te krikken met zijn secretaresse. Ik ben echt woedend en laat het weten ook: als die lul straks komt is dat het eerste wat ik hem zal laten weten. Hoe kan je iemand die wil weten hoe lang hij nog heeft te leven zo lang laten wachten. Gelukkig weet Gonnie me wat rustiger te worden en wonder boven wonder komen wij na (weer) een tijdje als eerste aan de beurt. Ik vermoed dat de verpleegkundige het heeft gezegd dat wij niet al te tevreden waren.
Maar toen het gesprek. Gon en ik denken  er wat anders over maar in mijn ogen een positief resultaat. Er komt uit de testen dat 90% van de kankergroepen is verkleind maar dat de rest wél is gegroeid.Wat betekent zoiets? Ik zal heel waarschijnlijk wel mijn 55ste verjaardag kunnen vieren. (Iedereen welkom mits in bezit van duur kado)  De chemokuur heeft het dus goed gedaan maar wat nu verder? Gonnie en ik gaan dus begin september naar Indonesië (Bali) en voor die tijd komt er nog een bloedonderzoek en kort na deze vakantie een nieuwe. Dan kan je goed zien hoe mijn lichaam reageert zonder medicijnen want daar stop ik gelukkig een tijdje mee. Dan de vraag of we nog vragen hebben. Gonnie wil oa graag een soort verslag van mijn toestand. Stel er komen moeilijkheden Op Bali dan moeten de artsen daar wel duidelijk weten wat er aan de hand is. 'Neu, dat verslag maak ik niet want het moet in het Engels en daar heb ik geen tijd voor'. Zeker liever boodschappen doen of weer krikken met die knappe zuster. Na een boze Gonnie beloofd hij wel zijn telefoonnummer te geven zodat men daar hem kan bereiken. Hopelijk staat hij dan niet bij de kassa van de AH of ligt uitgeput in bed.

Kortom,we hebben een duidelijk en leuk en kort gesprek gehad met de oncoloog.