Laatste dagen Tjongerschans

Eindelijk weer een aanvulling van het blog. Waarschijnlijk omdat ik het op het moment zo'n goede tijd heb, her lichamelijke herstel gaat erg goed. Maar ik houd het spannend en kom ik daarover later wel op terug. in een ander hoofdstuk. Nu de laatste dagen op afdeling chirurgie 4b.
Deze dagen in het ziekenhuis waren goed. Ik merkte dat het snel beter met me ging al kwam ik echt uit een soort nulpunt. Steeds merkte ik dat ik een stapje dichter bij het doel komt: naar huis gaan. Hartstikke veel steun kreeg ik van de verpleging. Ze verzorgden me natuurlijk goed met de 'moeilijker' dingen waar ik moeite heb dit als gewoon herstellen op te schrijven. Er is door mij niet gemakkelijk over te praten. Zo wordt iedere dag mijn stoma 3 keer verschoond, de stoma ik ik vol verrassing had gekregen na de operatie. Geen idee dat ik dat lelijke ding (wel gratis!) zou krijgen. Verder iedere dag gewassen worden dood de verpleegsters, aan de ene kant een leuke ervaring met die aantrekkelijke zusters maar het feit dat je zo afhankelijk bent van anderen doet je soms pijn. Die verpleging heeft ook naar me willen luisteren en tijd voor me genomen. Mensen die me kennen weten dat ik graag praat en aandacht vraag en van hun kreeg ik dat zeker.
Ik baalde er wel van dat het misschien lichamelijk goed ging maar alleen het zitten, laat staan het lopen, was klote. Ik kon pas de laatste dagen met hulp aan een tafeltje zitten maar ze moesten me haast in en uit het bed slepen. Pas toen ik me licht schuifelend voortbewoog kreeg ik het goede nieuws dat ik naar huis kon. Dik 3 weken ziekenhuis weer naar Veldschans. Met de ambulance natuurlijk want ik wilde de buren, die allemaal voor het raam stonden, wel laten zien dat ik weer thuis was.

Herstel

Hierbij weer een stukje uit huize Veldschans. Het positieve nieuws is dat het herstel langzaam maar zeker doorzet. Gerrit Jan is nog veel moe,maar onderussen loopt hij meer, regelt dingen en wordt weer wat de oude. We genieten van ons samenzijn en hebben vanacht weer eens bij elkaar geslapen. We leven bij de dag en elke dag is er weer een druk programma. Gisterenochtend zijn we weer naar het ziekenhuis geweest voor de stomazorg en dat was weer een nieuwe mijlpaal. In de rolstoeltaxi naar het ziekenhuis en Gerrit Jan voor het eerst naar buiten. Dat ging allemaal harstikke goed en voelt als een stap vooruit. Verder de hele dag in touw geweest met als afsluiting het bezoek van leen. Vandaag was hij iets meer vermoeid, maar ook nu weer een druk programma. Tien uur thuiszorg, half twaalf de fysiotherapeut en een uur onze werkster, ondertussen weer thuiszorg en de huisarts die langs kwam. Nu om zes uur ligt hij lekker te snurken en straks het avondeten. Zo verlopen ons de dagen, aan de ene kant worden we een beetje geleefd, maar genieten ook van alle warme belangstelling om ons heen.
Het is echt een feest om de post te halen en alle kaarten open te maken. Gerrit Jan heeft volgens mij wel honderd kaarten gekregen en dat doet hem erg goed.
Ondertussen zak ik wat in en begint mijn weerstand wat af te nemen. Beginnende verkoudheid en vermoeidheid, maar tussen de bedrijven probeer ik ook mijn rust te vinden.
Dat zich kenmerkt door veel te slapen.
Dus al me al gaat het goed op de Veldschans en we genieten na van al het bezoek die er de afgelopen week is geweest. Iedereen bedankt!!!!!

Begin herstel

Iedereen dus een beetje gerust gesteld. Ikke niet dus. Waarschijnlijk nog zwaar onder de drugs hoorde ik de oncoloog (of was het de chirurg?) aan. Hij had het over dingen over hoe het met me ging en over de toekomstverwachting. Gelijk wist ik weer iedereen in paniek te brengen door te melden dat hij het over een paar weken had en niet over maanden/jaren. Gelukkig kwamen Rennie en Arie na alle stress thuis laat op de avond om duidelijkheid van het personeel te krijgen. Gelukkig gaven zij een veel positiever antwoord. Iedereen, ik ook, gelijk weer minder bang.
Nu komt dus de tijd me bezig te houden met herstellen na de operatie: Zettum op Gerrit Jan, je moet weer beter worden. Maar het gaat stukken minder gemakkelijker dan van tevoren gedacht. Ik hebt een prive kamertje gekregen en ben daar blij om want nu hoefde ik niet dat kloterige gevoel in mijn lichaam met anderen te delen. Allerlei slangetjes kwamen uit mijn lichaam. Een sonde door mijn neus, een zuurstofbuis in het andere neusgat, een enorme buis door mijn piemel (gelukkig onder operatienarcose naar binnen gepropt) en een infuus om water en voeding te geven.
Er kwamen tekens dat het echte eten dichterbij aan het komen was. Waarschijnlijk nog zwaar stoned begon ik serieus over een frikandel speciaal te praten. Na diverse pogingen begreep ik dat niemand me het cafetariagevoel wilde geven. Gelukkig mocht ik na een korte tijd al wat eten maar daar hield ik ook meteen maar weer me op. Ik kotste, eet smakelijk, alles gelijk tegen de muren...... Neussonde in en uit maar pas na teveel dagen kon ik weer 'gewoon' eten: toen hadden de darmen elkaar eindelijk weer gevonden.

De volgende morgen werd ik wakker met de volgende zekerheid: vanavond eet ik lekkerbekjes!

WAARSCHUWING (maar niet schrikken)

Even voor de duidelijkheid: soms haal ik er even een hoofdstukje weer uit. Dan blijkt bijvoorbeeld dat het er niet goed in staat en als je me kent weet je dat ik het goed wil maken.

Schrik

Niet te geloven dat die arts het tegen mij zegt. Wat heb ik nou met kanker op mijn darmen te maken! Dat past niet in mijn leven maar hoort bij andere zielige mensen. Maarja, hij kijkt me serieus aan dus ik bel gelijk naar Gonnie of ze even wil komen. Ook voor haar was het zo onwerkelijk dat we er eerst gewoon even over gingen praten. Daarna kwamen de eerste tranen en eerste gevloek. Gelijk het andere moeilijk punt: hoe vertel ik dit aan Arne Jan. Gelukkig hadden Rien en Suze al 's morgens afgesproken langs te komen en zij wilden Arne Jan wel ophalen. Maar hij was telefonisch niet te bereiken dus zij reden zelf naar Heerenveen. Het lukte Gonnie na een tijdje wel hem te bereiken en ze vroeg 'gewoon' of hij wilde komen. Arne Jan vertrouwde de zaak gelijk niet. Waarom komen? Er zou toch niks aan de hand zijn? Toen vertelde Gonnie hem wat er aan de hand was en Arne Jan was gelijk helemaal van slag. Moeder Marjo kon gelukkig een vriendin te pakken krijgen om hem naar de Tjongerschans te brengen.

Een echte klotezooi want iedereen wilde gelijk komen en iedereen werd er ineens mee geconfronteerd. Een moeilijke dag en ik was blij dat 's avonds iedereen weer weg was. En de verwachting was dat ik maandags zou worden geopereerd.
Het bleek echter minder goed te zijn dan gedacht dus niet wachten tot maandag op de gespecialiseerde chirurg. Nee, het is zo ernstig dat de weekendchirurg het maar moet doen. 'Meneer Faas, het is een ernstige operatie omdat u lichamelijk lang niet fit bent. Het kan ook 'mis' gaan'. Gelukkig was Gonnie er met veel familie maar Arne Jan niet. Ik zei dat ik eerst nog even met mijn zoon wilde praten dus niet gelijk onder het mes graag. Ze gingen akkoord en Arne Jan werd weer uit Heino opgetrommeld. Het duurde wel lang en ik verrekte van de pijn, wilde zelfs toch maar gelijk onder het mes. Gelukkig kon het niet meer want ze hadden er 'een operatie tussen geschoven'. Heb goed even kunnen praten met Arne Jan en Gonnie en vanaf dat moment weet ik gelukkig zo goed als niks meer.
Het schijnt dat alle aanwezige familie in een kamertje met spanning alles afwachten. Niks was zeker want het is een zware operatie op een man die al een paar weken haast niks at en niet mobiel was. Gelukkig bleek het mee te vallen maar ze hielde me wel liever een nachtje onder narcose 'voor de zekerheid'. Een paar uur na de operatie konden Gonnie, Arne Jan en ma even komen kijken.
De grote spanning gelukkig bij iedereen weg.

Feest van Oud en Nieuw

Het zal steeds moeilijker worden met dit blog door te gaan want 'het' komt gewoon steeds dichterbij. Gelukkig lig ik nu lekker ontspannen wat te niksen zonder me te vervelen en omdat ik toch verder niks heb te doen ga ik hier maar verder mee.
Tot vandaag is er verrekte veel gebeurd, dingen die in 1 klap je hele wereld op de kop zetten. En over deze moeilijke tijd voor de opname en operatie tot aan het afscheid van het ziekenhuis wil ik nu wat vertellen.
Eigenlijk begon het hele verhaal vlak na de zomervakantie: ik kreeg verschil van mening met mijn directeur en besloot na een paar dagen werk me ziek te melden. Ik had geen zin op deze manier te werken. En eigenlijk gelijk daarna werd ik steeds vermoeider en voelde ik mijn lichaam steeds minder presteren. Maar geen zorgen want de oorzaak is natuurlijk de stress van school. Als dat weer goed komt gaat het natuurlijk weer zoals daarvoor. Nee dus. Rond oktober kreeg ik last van mijn darmen maarja ook dat kan gebeuren in het leven. Zelfs dat het langer duurde dan normaal was kan het niet ernstig zijn want alles kan een keer gebeuren. Met Kerst hebben we haast het feest in Ermelo afgezegd maar Rien sleepte Gonnie, Arne Jen en mij er na toe. Blij dat we er zijn geweest.
De laatste weken van het jaar waren echt KUT. Ik kon gewoon niks meer, had veel pijn en at niks. Alles kwam op de rug van Gonnie. Op Oudjaar was het allemaal genoeg voor Gonnie, ze liet de dokter komen op visite en zorgde er voor dat ik met de ambulance naar de Eerste Hulp van het ziekenhuis werd gebracht. Ze hoefden daar niet veel te zien en namen me gelijk op. Dus Gonnie kon Oud en Nieuw met vriendin vieren en ik had het gevoel dat ze de pijn in mijn buik zouden weghalen. Jammer van Oud en Nieuw feest maar dan is alles opgelost. Ik wilde zelfs wel het meest vreselijke drankje naar binnen spoelen. (als ik er aan denk begin ik gelijk bijna weer te kotsen) Nieuwjaar kwam de mededeling dat mijn darmen worden onderzocht. Voor 12 uur naar de specialist en hij ging met zo'n enorme buis van achteren naar binnen. Op zich kan het prettig zijn, dat heb ik tenminste altijd tegen mijn vriendinnen gezegd, maar mij viel het plezier tegen. Je kan alles volgen op een beeldscherm en ik keer aandachtig toe. Na 5 minuten was het klaar en gelijk komt de arts bij me. "Meneer Faas, ik zeg het altijd gelijk dus nu ook: U heeft kanker".

Naar huis!!

Beste mensen,

Vandaag schrijf ik weer een stukje in het blog,omdat ik de iPad al meegenomen heb naar huis.
Daar is Gerrit Jan het niet helemaal mee eens, maar jullie weten het mijn iPad is heilig.
Vandaag is duidelijk geworden dat Gerrit Jan morgen naar huis mag. We zijn allebei blij dat hij naar huis mag, maar vinden het ook erg spannend. Hoe zal het gaan thuis en waar lopen we tegenaan. Tegelijkertijd zitten we allebei in een fase waar de harde werkelijkheid van hier en nu langzamerhand doordringt.
Lastig om me deze heftige emotie in het hier en nu te leven en nog voldoende te genieten.
Dit gebeurt ook met ups en downs en zoeken naar rust en ontspanning en leven in het nu.
Het is zo groots wat Gerrit Jan te horen heeft gekregen en probeer dat maar een plek te geven.
Er is geen gebruiksaanwijzing hoe je daar mee omgaat. We leven alletwee op ons toppen van het gevoel en zoeken een weg om hier mee om te gaan.
Maar nu even praktisch, we krijgen thuiszorg van de buurtzorg en morgen gaan we kijken hoe we dat gaan invullen.
Spannend dus en we hopen ook dat we jullie steun de komende tijd krijgen.
Niet alleen in de moeilijke zaken, maar ook vooral praktisch.
We moeten de verhuizing nog afronden en een keertje boodschappen doen voor mij (Gonnie) is ook heel erg fijn.
We blijven de komende tijd dus een beroep op mensen doen en hebben die steun hard nodig.

Gonnie

Nog 2 dagen in het ziekenhuis

Het komt steeds dichterbij om weer naar huis te gaan. Gonnie en ik zien er naar uit maar weten wel dat ik de eerste tijd nog genoeg hulp nodig ben. Maar belangrijk is dat het de goeie kant op gaat.
Moeilijk te begrijpen voor mezelf maar zeker voor anderen is dat ik lichamelijk zo'n enorme opdonder heb gekregen. De weken voor en na de operatie hebben haast een deel van mijn lichaam opgevreten. Mijn spieren stellen nu niet zoveel meer voor en dat merk ik als ik probeer op te staan. Gelukkig merk ik wel dat het steeds ietsje beter gaat en dat geeft vertrouwen: het kan dus nog beter dan nu.
Maar stel je voor waarom ik vandaag zo trots was op mezelf: ik kon (met hulp) uit bed stappen en zelf zittend aan een tafeltje mijn tanden poetsen...... Je ziet dat 'het gewone leven' nog ver weg staat maar ik ga die kant wel weer op.
Vandaag weer verrekt veel bezoek uit Utrecht (Gerjam & Marieke) en Drachten (Agaath & Bartie). Vooral Gerjam is zo'n aardige en behulpzame grote vriend van mij! En dat zeg ik echt niet om hem te wijzen op de belofte die hij deed dat hij (snel) een tv-meubel voor ons zou ontwerpen.
Verder niet veel nieuws behalve wat de meesten misschien al weten: Gonnie heeft de Munt verkocht!! Vrijdagochtend een bezichtiging en de dag erna een tegenbod. Een snelle oplossing werd gevonden om het eindbedrag in het midden te leggen. Dit geeft veel rust in huize Faas-de Leeuw want nu kunnen we ons echt 100% concentreren op de Veldschans. Alleen een paar handtekeningen en kunnen we ook daar een streep zetten.

De volgende keer wil ik wat vertellen wat ik weet van de dagen voor en na de operatie.

Het begin van een nieuw jaar

Beste mensen, op dit blog wil ik een soort dagboek maken voor mezelf al had ik nooit dat idee gekregen als er niet zoveel mensen waren die het zo nu en dan even bekeken om te zien hoe het met mij gaat. En die belangstelling en ondersteuning heeft me zo verrast en gesteund dat ik ook begreep dat mensen graag wilden weten hoe het met me ging. Daarom schrijf ik ook voor jullie wat er in mijn kop zit na deze eerste 2 weken.
Het zal soms zo door mij verteld worden dat een ander het niet begrijpt of het er niet mee eens is of zo: jammer, jullie weten wie en wat ik ben. Ik ga dingen vertellen over wat er is gebeurd, over hoe ik het voelde en meemaakte: ik schrijf gewoon op wat ik wil zeggen en belangrijk vind te delen met jullie. En ik heb deze dagen klote dingen meegemaakt maar ook dingen die ik nooit zal vergeten!
En om dit eerste hoofdstukje te stoppen het allerbelangrijkste en dat komt echt uit mijn hart: ik heb zo'n geluk dat Gonnie en Arne Jan bij me zijn. Zo'n vrouw en zoon maken het belangrijk door te vechten!

Genoeg geluld: morgen hoop ik weer wat te kunnen opschrijven.

Gerrit Jan

Gerrit Jan krijgt weer praatjes

Het gaat weer een beetje beter met Gerrit Jan. Vandaag heeft hij weer gezeten en zelfs even gestaan. Met veel plezier kijkt hij uit naar elke maaltijd die hij krijgt. Kreeg hij van de week een verpleegster zover om een boterham met gebakken ei te regelen, voor morgen heeft hij een verpleegster omgekocht om een pannekoek met spek te maken. Doordat hij zich beter voelt, krijgt hij ook steeds meer praatjes. 

Hij kan niet wachten om naar huis te gaan en zijn sigaar te gaan roken met een goed glas wijn.

Groetjes,

Iris

Vervolg en cappuccino

Nu eindelijk weer een verhaaltje
Het herstel vordert langzaam maar elke dag gaat hij een stukje vooruit.
Het gaat de komende dagen vooral om hem iets mobieler te maken.
Hij heeft veel krachten verloren en die moet hij langzaam weer opbouwen.
Hij zit nu 3 maal daags op de rand van het bed, maar dit kost nog veel moeite.
Elke dag gaat hem het iets beter af en zo hopen we dat hij voor dinsdag weer wat mobieler is.
Dinsdag is waarschijnlijk de datum dat hij naar huis mag en met de nodige thuiszorg hopen we dat dat gaat lukken.
We zitten allebei in een rustige fase, bijkomen van het slechte nieuws van vorige week en bezinnen hoe we ons nabije leven gaan invullen. We hebben daar al mooie gesprekken over gehad met het maatschappelijk van het ziekenhuis en de humanistische raadvrouw.
GJ is moe, maar blij met het vele bezoek en verheugt zich om naar huis te gaan. Ik ook moe van een spannende week en geef me momenteel neer om uit te rusten voor de volgende fase.
Dus beide even een pas op de plaats.
Verder eet hij lekker, vandaag bami met saté, gisteren lekkerbekje en heeft tussen de middag zelfs een gebakken ei gegeten. Die had hij geregeld via de verpleging.
Blij dat hij weer eet en zodoende aansterkt en dat is het enige wat hij nodig heeft
Willen mensen die anoniem reageren wel hun naam erop zetten anders wordt het zo raden.

Gonnie en Gerrit Jan

De dagelijkse gang van zaken 2

Was vandaag weer een drukke dag met afspraken en bezoek.
Vanmorgen hadden we eerst een gesprek met de stomaverpleegkundige, die alles goed uitlegde betreft de behandeling van een stoma. Nuttige informatie dus
Verder ging het met GJ weer een stukje beter de stoma doet het goed en het eten valt tot nu ook goed.
Ondertussen zijn alle infusen eraf en heeft hij weinig last van de pijn.
Vanmiddag een gesprek samen gehad met de humanistisch raadvrouw. Een moment ter bezinning en hoe we vanuit deze situatie verdergaan. Moelijke onderwerpen zijn aan de orde geweest, maar het was en is goed om ze te benoemen.
Tussendoor veel bezoek en hartverwarmende kaartjes. Het prikbord hangt bijna helemaal vol.
Dit doet GJ erg goed. Ik moest dit met nadruk op deze blog vermelden.
Ondertussen is Cora hier vanmorgen op de koffie geweest en dat doet mij weer goed.
Even met anderen erover prAten en onze zorgen delen.
Dus voor de tweede keer schroom niet om langs te komen, ook ik heb jullie steun nodig.
Verder hoop en verwacht ik dat we nu in een stijgende lijn naar het herstel gaan.
Morgen wordt er met GJ over het naar huis gaan gepraat.
GJ wil graag dan wat mobieler zijn dan op dit moment en wil er morgen eens goed over praten.
Dit is het voor het moment.

Groeten van GJ en Gonnie

De dagelijkse gang van zaken

Alweer een dag verder. Gerrit Jan zou zelf een stukje erop zetten, maar dat is niet gelukt.
Hij is nog teveel vermoeid.
Gisteren was hij heel misselijk en beroerd, maar vandaag ging het wat beter.
Voor het eerst warm gegeten, snijbonen met een gehaktbal en hij heeft ervan genoten. Nu hopen dat hij er niet weer beroerd van wordt.
Morfinepompje eraf en vervangen door parcetamol en nog een andere pijnstiller.
Langzamerhand gaan we de goede kant op.
Voor degene die bij hem op bezoek gaan, maak het kort, hij is nog teveel vermoeid.
Er heersen momenteel in het land veel griepjes en virussen, als je denkt dat je iets onder de leden heb ga dan niet op bezoek. Het laatste dat hij kan gebruiken is een griepje.

Gonnie

Herstel

Even maar een klein berichtje over het herstel van Gerrit Jan.

Langzamerhand gaat hij zich iets beter voelen.
Gisteren had hij erg last van zijn sonde
Uiteindelijk wilde Gerrit Jan hem er toch uit.
Het is nu afwachten hoe dat gaat. Hij zat vanmorgen voorzichtig te ontbijten en we wachten af of zijn maag het aan kan. De cathether is eruit en zo gaan hij kleine stapjes vooruit.
Ook heeft hij gisteravond even op een stoel gezeten en al was het een paar minuten, alle stapjes zijn meegenomen
Hij ziet er naar uit om misschien eind volgende week naar huis te gaan, maar dat is voor het moment even afwachten.
Hij geniet ervan om bezoek te krijgen, maar hou het kort, omdat hij nog snel vermoeid is.
Hij is harstikke blij met alle aandacht die hij krijgt, het doet hem goed. (en mij ook).
Schroom ook niet om na zijn bezoek langs te komen op de Veldschans 11. Ook mij doe je daarmee een plezier.

Gonnie

Kennismaking oncoloog

Vanmiddag een kennismaking gesprek gehad met de oncoloog gehad.
Hij vertelde dat GJ eerst moest herstellen van de operatie en dan naar huis zou gaan.
Over ongeveer drie weken is er dan een afspraak met hem op de polikliniek in Heerenveen.
Hij gaat GJ goed bekijken en kijken welke behandeling voor hem het beste is.
Het wordt chemotherapie en ze kijken welke dat wordt. Hier wordt rekening gehouden met GJ zijn beperkingen.
De beginfase kenmerkt zich voornamelijk naar het zoeken van de juiste chemotherapie met de minst mogelijke bijwerkingen.
Dit zal waarschijnlijk via een maandelijkse bezoek van de poli en de chemotherapie wordt dan via een infuus bij GJ ingebracht. Ook kan het zijn dat hij de chemotherapie via tabletten krijgt.
Het begin stadium van de chemotherapie kenmerkt zich dus om de chemotherapie te vinden die voor GJ het beste is.
Daarna is het afwachten of de chemotherapie aanslaat.
hij gaf duidelijk aan dat de uitzaaingen in zijn lever niet meer te genezen zijn, maar wel om die wat terug te dringen of tijdelijk te stoppen. De kwaliteit van leven is dan redelijk.

De levensverwachting is afhankelijk hoe de chemo aanslaat en is van persoon tot persoon verschillend. Wel wordt de tijd van twee en half jaar vaak genoemd en als de behandeling niet aanslaat van maanden.
Net zoals wij kunnen daar geen zinnige uitspraken over worden gedaan.
GJ moet eerst herstellen van de operatie en dat gebeurt nu elke dag een beetje.

Gonnie

Agenda en blog

Vanaf heden is al het nieuws met betrekking tot Gerrit Jan ook te lezen via deze site. Zo blijft iedereen op de hoogte. Wil je op bezoek bij Gerrit Jan? Check dan even de agenda via http://www.crazyb.nl/geejee.

Zo kun je makkelijk zien hoeveel bezoek Gerrit Jan al heeft gehad en inschatten of het vandaag te druk is, of dat het fijn is dat je wel nog even bij hem langs gaat. Het is dus ook belangrijk dat je zelf ook jouw afspraak in de agenda zet. De inlognaam voor de agenda is geejee. Het wachtwoord is geejeefaas. Alles zonder hoofdletters.

Groetjes,

Iris

Gesprek met chirurg

Beste mensen even een kort verslag van het gesprek met de chirurg
Ik ben te emotioneel om het uitgebreid te doen. Dus jullie moeten het hiermee doen.

Gerrit Jan heeft darmkanker met uitzaaiing in de lever..
De uitzaaiingen zijn in beide leverkwabben en daarom niet operabel.
De primaire kanker is begonnen in zijn dikke darm en heeft daar al een langere tijd gezeten. Waarschijnlijk langer dan een jaar.
De andere organen in zijn buik zijn niet aangetast. Dus het weefsel erom heen is vrij van kankercellen.
Het verdere verloop en de behandeling zal met de oncoloog worden besproken en er zal een Second opinie aangevraagd.
Waarschijnlijk krijgt hij chemo, maar ook andere behandelingen zullen met de oncoloog worden besproken .
Over de levensduur van Gerrit Jan is nog niet veel te zeggen, dat is ook afhankelijk of de chemo aanslaat, maar varieert van maanden tot enkele jaren.
De kwaliteit van leven staat voorop en Gerrit Jan maakt hier zijn eigen keuze in. (hij popelt om weer te gaan roken en wil genieten)
Voor het moment moet hij eerst herstellen van deze operatie en voldoende aangesterkt zijn voor de volgende stap.
Hij is nu stabiel en elke dag voelt hij zich ietsje beter.

Groetjes Gonnie en Gerrit Jan