Feest van Oud en Nieuw

Het zal steeds moeilijker worden met dit blog door te gaan want 'het' komt gewoon steeds dichterbij. Gelukkig lig ik nu lekker ontspannen wat te niksen zonder me te vervelen en omdat ik toch verder niks heb te doen ga ik hier maar verder mee.
Tot vandaag is er verrekte veel gebeurd, dingen die in 1 klap je hele wereld op de kop zetten. En over deze moeilijke tijd voor de opname en operatie tot aan het afscheid van het ziekenhuis wil ik nu wat vertellen.
Eigenlijk begon het hele verhaal vlak na de zomervakantie: ik kreeg verschil van mening met mijn directeur en besloot na een paar dagen werk me ziek te melden. Ik had geen zin op deze manier te werken. En eigenlijk gelijk daarna werd ik steeds vermoeider en voelde ik mijn lichaam steeds minder presteren. Maar geen zorgen want de oorzaak is natuurlijk de stress van school. Als dat weer goed komt gaat het natuurlijk weer zoals daarvoor. Nee dus. Rond oktober kreeg ik last van mijn darmen maarja ook dat kan gebeuren in het leven. Zelfs dat het langer duurde dan normaal was kan het niet ernstig zijn want alles kan een keer gebeuren. Met Kerst hebben we haast het feest in Ermelo afgezegd maar Rien sleepte Gonnie, Arne Jen en mij er na toe. Blij dat we er zijn geweest.
De laatste weken van het jaar waren echt KUT. Ik kon gewoon niks meer, had veel pijn en at niks. Alles kwam op de rug van Gonnie. Op Oudjaar was het allemaal genoeg voor Gonnie, ze liet de dokter komen op visite en zorgde er voor dat ik met de ambulance naar de Eerste Hulp van het ziekenhuis werd gebracht. Ze hoefden daar niet veel te zien en namen me gelijk op. Dus Gonnie kon Oud en Nieuw met vriendin vieren en ik had het gevoel dat ze de pijn in mijn buik zouden weghalen. Jammer van Oud en Nieuw feest maar dan is alles opgelost. Ik wilde zelfs wel het meest vreselijke drankje naar binnen spoelen. (als ik er aan denk begin ik gelijk bijna weer te kotsen) Nieuwjaar kwam de mededeling dat mijn darmen worden onderzocht. Voor 12 uur naar de specialist en hij ging met zo'n enorme buis van achteren naar binnen. Op zich kan het prettig zijn, dat heb ik tenminste altijd tegen mijn vriendinnen gezegd, maar mij viel het plezier tegen. Je kan alles volgen op een beeldscherm en ik keer aandachtig toe. Na 5 minuten was het klaar en gelijk komt de arts bij me. "Meneer Faas, ik zeg het altijd gelijk dus nu ook: U heeft kanker".