Begin herstel

Iedereen dus een beetje gerust gesteld. Ikke niet dus. Waarschijnlijk nog zwaar onder de drugs hoorde ik de oncoloog (of was het de chirurg?) aan. Hij had het over dingen over hoe het met me ging en over de toekomstverwachting. Gelijk wist ik weer iedereen in paniek te brengen door te melden dat hij het over een paar weken had en niet over maanden/jaren. Gelukkig kwamen Rennie en Arie na alle stress thuis laat op de avond om duidelijkheid van het personeel te krijgen. Gelukkig gaven zij een veel positiever antwoord. Iedereen, ik ook, gelijk weer minder bang.
Nu komt dus de tijd me bezig te houden met herstellen na de operatie: Zettum op Gerrit Jan, je moet weer beter worden. Maar het gaat stukken minder gemakkelijker dan van tevoren gedacht. Ik hebt een prive kamertje gekregen en ben daar blij om want nu hoefde ik niet dat kloterige gevoel in mijn lichaam met anderen te delen. Allerlei slangetjes kwamen uit mijn lichaam. Een sonde door mijn neus, een zuurstofbuis in het andere neusgat, een enorme buis door mijn piemel (gelukkig onder operatienarcose naar binnen gepropt) en een infuus om water en voeding te geven.
Er kwamen tekens dat het echte eten dichterbij aan het komen was. Waarschijnlijk nog zwaar stoned begon ik serieus over een frikandel speciaal te praten. Na diverse pogingen begreep ik dat niemand me het cafetariagevoel wilde geven. Gelukkig mocht ik na een korte tijd al wat eten maar daar hield ik ook meteen maar weer me op. Ik kotste, eet smakelijk, alles gelijk tegen de muren...... Neussonde in en uit maar pas na teveel dagen kon ik weer 'gewoon' eten: toen hadden de darmen elkaar eindelijk weer gevonden.

De volgende morgen werd ik wakker met de volgende zekerheid: vanavond eet ik lekkerbekjes!