Die vrijdag gelijk de tassen geleegd en opgeruimd in de kasten die we dus na een nachtje weer moesten verplaatsen naar die duurdere kamer. Ik kan nu per dag wel zeggen wat we hebben gedaan maar ddat is te veel en ik wil wel lezers van dit blog houden.
Terrasjes in schaduw gepakt voor wat drinken en hapjes. Vooral op de Ramblas was het alijd druk en gezellig. Veel touristen met, zo waarschuwde iedereen, tasjesdieven. Helaas nooit een bezig gezien. Op de Ramblas ook de bekende levende strandbeelden die origineler waren dan op het Leidseplein. En leuk de potjepotje-mensen te zien. 3 Potjes met een steentje erin en probeer maar te raden onder welk potje het steentje na veel toeren zit. Gonnie kreeg zelfs een keer angeboden om op hun kosten mee te doen maar het leek niet betrouwbaar. Steeds moesten ze ook de straat verlaten omdat de poliltie er weer aan kwam.
Voor 2 dagen de Tourbus genomen. Deze bus bracht je in een vaste route langs alle bijzonderheden waar je kon uit- en instappen wanneer en waar je maar wilde. Zo hebben we in ieder geval veel van Barcelona als stad gezien en dat is KUNST. Niks is saai en overal zijn nieuwe 'dingen' te zien als huizen, lantaarnpalen, wegen en dan nog de gewone kunstbeelden. Moet je zien!
Op de manier van de Tourbus kwamen we ook bij de 'Basilica de la Sagrada Familia', een kerk waarmee dhr. Gaudi rond 1928 mee is begonnen te bouwen. Hij begon aan een prachtige echt moderne kerk maar steeds, tot nu toe, komener weer andere arcitecten om het af te maken. Niemand denkt trouwens dat het ooit klaar zal zijn. Wij wilden ook graag naar binnen maar er stond een enorme rij van bocht naar bocht. Je zou uren in de zon moeten wachten tot je aan de beurt was. Wij een schaduwveldje zoeken met het zicht op de kerk. En ook zagen we een Infokantoortje staan. Na een tijdje samen kletsen kwam Gonnie met het briljante idee te vragen of er ook specialen mogelijkheden waren voor rolstoelers. Dus binnen 5 minuten hadden medewerksters kaartjes gehaald die €0,00 kostten. Gelijk in de kerk en zagen achter ons die zielige mensen in de zon tot zij hun duur kaartje hadden gekocht en dan naar binnen mochten. De kerk is bijzonder. Je moet er zijn om het te begrijpen. Zelf houd ik meer van echt oude kerken maar zoiets maakt ook indruk.
Daarna weer de bus in. Gonnie wilde (echt!) graag weer eens in Nou Camp kijken, het stadion van Barcelona. Ik had er niet veel zin in, we wonen toch al bij het grote stadion van Heerenveen? Gelukkig waren we nu gericht op het Gaudipark. Volgens Gonnie een modern en kunstrijk Efteling. Het ligt verrekte hoog dus wij na de Tourbus de taxi nemen om verder hoog te komen. Na veel gepruts van de chauffeur met de rolstoel kwamen we er aan. Erg kort bezoek want in het park ging óók alles omhoog. En daar geen taxi te zien. (Ik ga denk ik ook daarover een klacht indienen) Van het kortbezochte park was naar beneden gaan makkelijker. Vind ik. Gonnie denkt hier anders over.
(vervolg: zie deel 3)
zondag 24 juli 2011
Barcelona (deel 1)
Gonnie en ik hebben dus voorgenomen zo veel mogelijk nog weg te gaan om te genieten van de leuke dingen des levens. Barcelona was dus de eerste na deze belofte. En hier het verslag van ons bezoek aan deze bijzondere stad.
Zoals iedereen kan raden begon deze vakantie met de reis naar Schiphol. Wij verrekte (te) vroeg opstaan, wat eten en met de auto naar het station in Heerenveen. Daarbij meteen de aanleiding voor een klacht tegen de Gemeente. Met de rolstoel waarin Gon mij vervoerde was niet bij het perron te komen: Je moet trappen op en af en dat is moeilijk met rolstoel en mij. En het was nog koud ook. Maar na die bijzondere reis van 200 meter kwamen we eindelijk nog op tijd aan op te trein. Toen begon ik te twijfelen over de auto: had ik hem nu afgesloten of niet? 'Ach, we zien wel als we terugkomen, dieven voelen niet meer aan de deuren maar slaan gelijk de ramen in'.
Gelukkig waren er gelijk ook weer leuke dingen aan de orde. Ik heb nl. een OV-jaarkaart dat 40% korting geeft op een treinreisje. Alleen heb ik daarnaast een kaart die de mogelijkheid geeft 'mijn begeleider' gratis mee te nemen. Maar liefst €13 betalen voor de reis naar Schiphol met 2 mensen. Vrolijk glimlachend kwamen we aan bij de vliegtuigen waar we volgens planning maar te veel uren moesten wachten, Geen 'comfortstoelen' gereserveerd omdat hetmaar een reisje van 2 uur was maar die kutstoelen in die vliegtuigen hebben veel te weinig ruimte. Ze zouden mooie invalidenplaatsen moeten plaatsen, net als een speciale parkeerplaats ofzo. Leuk idee om weer eens actie te ondernemen....
Aangekomen in het (jaja) warme Barcelona was meteen alles goed. Snel een bus die om naar de Ramblas (Kalverstraat-achtig) bracht, een paar 100 meter van ons hotel. Gonnie met rugtas en eigen tas en rolstoel duwend met mij erop die ook een tasje op zijn schoot hield. Aangekomen natuurlijk gelijk een discussie over de kamer die we wilden hebben. We kregen nl. niet de kamer met douche zoals gevraagd. Geen probleem, het was wel een duurdere kamer maar op hun rekening. Gelijk positief over die mensen uit Spanje. Al hadden we in die duurdere kamer óók gelijk problemen want de fridge deed het niet en de duoche was lek: gelijk onder druk van Gonnie weer naar de receptie. En daar werd ons voor de resterende dagen een nóg duurdere kamer aangeboden. Op hun kosten.
Toen waren we klaar voor Barcelona.
(vervolg: zie deel 2)
Zoals iedereen kan raden begon deze vakantie met de reis naar Schiphol. Wij verrekte (te) vroeg opstaan, wat eten en met de auto naar het station in Heerenveen. Daarbij meteen de aanleiding voor een klacht tegen de Gemeente. Met de rolstoel waarin Gon mij vervoerde was niet bij het perron te komen: Je moet trappen op en af en dat is moeilijk met rolstoel en mij. En het was nog koud ook. Maar na die bijzondere reis van 200 meter kwamen we eindelijk nog op tijd aan op te trein. Toen begon ik te twijfelen over de auto: had ik hem nu afgesloten of niet? 'Ach, we zien wel als we terugkomen, dieven voelen niet meer aan de deuren maar slaan gelijk de ramen in'.
Gelukkig waren er gelijk ook weer leuke dingen aan de orde. Ik heb nl. een OV-jaarkaart dat 40% korting geeft op een treinreisje. Alleen heb ik daarnaast een kaart die de mogelijkheid geeft 'mijn begeleider' gratis mee te nemen. Maar liefst €13 betalen voor de reis naar Schiphol met 2 mensen. Vrolijk glimlachend kwamen we aan bij de vliegtuigen waar we volgens planning maar te veel uren moesten wachten, Geen 'comfortstoelen' gereserveerd omdat hetmaar een reisje van 2 uur was maar die kutstoelen in die vliegtuigen hebben veel te weinig ruimte. Ze zouden mooie invalidenplaatsen moeten plaatsen, net als een speciale parkeerplaats ofzo. Leuk idee om weer eens actie te ondernemen....
Aangekomen in het (jaja) warme Barcelona was meteen alles goed. Snel een bus die om naar de Ramblas (Kalverstraat-achtig) bracht, een paar 100 meter van ons hotel. Gonnie met rugtas en eigen tas en rolstoel duwend met mij erop die ook een tasje op zijn schoot hield. Aangekomen natuurlijk gelijk een discussie over de kamer die we wilden hebben. We kregen nl. niet de kamer met douche zoals gevraagd. Geen probleem, het was wel een duurdere kamer maar op hun rekening. Gelijk positief over die mensen uit Spanje. Al hadden we in die duurdere kamer óók gelijk problemen want de fridge deed het niet en de duoche was lek: gelijk onder druk van Gonnie weer naar de receptie. En daar werd ons voor de resterende dagen een nóg duurdere kamer aangeboden. Op hun kosten.
Toen waren we klaar voor Barcelona.
(vervolg: zie deel 2)
woensdag 13 juli 2011
woensdag 6 juli 2011
Aandacht
Wat is in deze speciale tijd belangrijk voor mij.........
Ik heb het eerder al gezegd maar je ontdekt dat je familie en vrienden hebt. Mensen van wie je merkt dat ze gek op je zijn en wat voor je over hebben.Ik wil een paar namen noemen en dus óók veel namen niet noemen. Jullie moeten me dat niet kwalijk nemen want ik sta in zo'n geweldige positie dat iedereen om me heen aandacht voor me heeft en me graag helpt en steunt.
Natuurlijk is Gonnie de eerste die ik moet bedanken. Zij doet zo verrekte veel voor mij dat ze soms zelf ook problemen krijgt: heel haar lichaam is (door de spanning?) niet meer 100%. Het liefst heeft ze ook dat ik haar iedere keer voor het slapen haar rug en schouders ga masseren. Soms ben ik wel eens blij dat ik erg moe ben of zere pols heb.... Maar we hebben samen een leuke en moeilijke tijd die we goed willen doorkomen. We gaan dus zoveel mogelijk weg om maar niet steeds thuis te hoeven zitten. Weekend, midweeken en langere vakanties zitten in ons hoofd: HET GELD MOET OP!
De familie is ook verrekte belangrijk: Ik kan alle namen wel opnoemen van broers, zussen, aangetrouwden, nichten en neven maar dat is me teveel om de namen te noemen en. Misschien later, als ik me verveel, wat uitgebreider vertellen over de steun die ik van hun heb gehad.
Ook van mijn basisschool de Vuurvlinder krijg ik aandacht. Natuurlijk wordt het wel minder want ik heb nu al haast al een jaar vakantie. Maar er zijn al veel collega's even op bezoek geweest en zoiets zegt toch het een en ander. Aan 1 bezoek moet ik de laatste dagen veel aan denken: Sietse Krikken en Wim Kluiwstra. Wim kwam speciaal even langs om te praten over kanker want hij heeft het ook. Maar hij is de laatste tijd er veel minder aan toe. Het kan op en neer gaan.... Maar ik durf haast niet iets van me te laten horen. Verder van de school nog Bauke Korenstra op bezoek gehad. Er waren in een vroegere tijd wat spanningen geweest maar het is goed te beseffen dat dat is uitgepraat. We hebben een streep gezet onder wat er ooit speelde.Bauke is niet meer zo zenuwachtig als zijn bezoek in het ziekenhuis toen hij steeds maar zat te trommelem met z'n vingers op het bed.....
Ook contact gekregen met mijn allereerste vriendin. Toen nog Hinke Hoekstra en nu dus ook getrouwd. Door een toeval kwamen onze moeders in contact en daardoor mailen, bellen en sms-en we regelmatig. Binnenkort een echte ontmoeting. Ze heeft een foto gestuurd maar hoop dat ik gezicht van mijn eerste liefde nog kan herkennen. Ben benieuwd hoe haar leven er heeft uitgezien tot nu.
Een andere 'verloren vriendschap' heeft zich ook weer hersteld. Via via kwamen Jan & Sity er achter dat ik kanker had gekregen en zochten gelijk weer contact. Zo'n 7 jaat niks meer van elkaar gehoord en nu ineens een paar heel gezellige bezoekjes. De vogeltochtjes naar Lauwersoog zitten er (voorlopig?) niet meer in maar wie weet.
Een andere vriendschap is zo'n 20 jaar?? geleden begonnen en heeft nooit stil gestaan. Oud-collega en nu directeur Marian Plat (met Yde) zijn al veel jaren close. Veel steun gehad van elkaar, veel diepe en persoonlijke gesprekken. En nu veel overeenkomstige zaken in het leven die me een voorbeeld geven van wat de problemen én oplossingen met kanker kunnen zijn. Yde heeft leukemie gehad, een zware tijd. Voor zowel Yde én Marian! Ik heb van hun geschiedenis geleerd dat niet alleen iemand die erg ziek is moeite kan hebben met kanker maar dat je partner en kinderen misschien nog meer problemen kunnen hebben. Met het alleen thuiskomen en denken aan de 'toekomst alleen'. Stel je het maar eens voor! En dan nog de volgende klote zaak: nu heeft Marian reuma. Wat een leven! Ik hoop bij god dat ze er goed en positief mee verder kan gaan. Het is bijzonder leuk deze vriendschap te behoefde door oa regelmatig samen te eten, in restaurant of thuis. Alles is goed! (zolang topkok Yde maar het thuiskoken op zich neemt)
Ook wilde ik iets vertellen over Arne Jan. Mijn zoon! Maar deze pagina is al te groot en heb veel te vertellen dus ik maak binnenkort wel een apart artikeltje over hem.
Ik heb het eerder al gezegd maar je ontdekt dat je familie en vrienden hebt. Mensen van wie je merkt dat ze gek op je zijn en wat voor je over hebben.Ik wil een paar namen noemen en dus óók veel namen niet noemen. Jullie moeten me dat niet kwalijk nemen want ik sta in zo'n geweldige positie dat iedereen om me heen aandacht voor me heeft en me graag helpt en steunt.
Natuurlijk is Gonnie de eerste die ik moet bedanken. Zij doet zo verrekte veel voor mij dat ze soms zelf ook problemen krijgt: heel haar lichaam is (door de spanning?) niet meer 100%. Het liefst heeft ze ook dat ik haar iedere keer voor het slapen haar rug en schouders ga masseren. Soms ben ik wel eens blij dat ik erg moe ben of zere pols heb.... Maar we hebben samen een leuke en moeilijke tijd die we goed willen doorkomen. We gaan dus zoveel mogelijk weg om maar niet steeds thuis te hoeven zitten. Weekend, midweeken en langere vakanties zitten in ons hoofd: HET GELD MOET OP!
De familie is ook verrekte belangrijk: Ik kan alle namen wel opnoemen van broers, zussen, aangetrouwden, nichten en neven maar dat is me teveel om de namen te noemen en. Misschien later, als ik me verveel, wat uitgebreider vertellen over de steun die ik van hun heb gehad.
Ook van mijn basisschool de Vuurvlinder krijg ik aandacht. Natuurlijk wordt het wel minder want ik heb nu al haast al een jaar vakantie. Maar er zijn al veel collega's even op bezoek geweest en zoiets zegt toch het een en ander. Aan 1 bezoek moet ik de laatste dagen veel aan denken: Sietse Krikken en Wim Kluiwstra. Wim kwam speciaal even langs om te praten over kanker want hij heeft het ook. Maar hij is de laatste tijd er veel minder aan toe. Het kan op en neer gaan.... Maar ik durf haast niet iets van me te laten horen. Verder van de school nog Bauke Korenstra op bezoek gehad. Er waren in een vroegere tijd wat spanningen geweest maar het is goed te beseffen dat dat is uitgepraat. We hebben een streep gezet onder wat er ooit speelde.Bauke is niet meer zo zenuwachtig als zijn bezoek in het ziekenhuis toen hij steeds maar zat te trommelem met z'n vingers op het bed.....
Ook contact gekregen met mijn allereerste vriendin. Toen nog Hinke Hoekstra en nu dus ook getrouwd. Door een toeval kwamen onze moeders in contact en daardoor mailen, bellen en sms-en we regelmatig. Binnenkort een echte ontmoeting. Ze heeft een foto gestuurd maar hoop dat ik gezicht van mijn eerste liefde nog kan herkennen. Ben benieuwd hoe haar leven er heeft uitgezien tot nu.
Een andere 'verloren vriendschap' heeft zich ook weer hersteld. Via via kwamen Jan & Sity er achter dat ik kanker had gekregen en zochten gelijk weer contact. Zo'n 7 jaat niks meer van elkaar gehoord en nu ineens een paar heel gezellige bezoekjes. De vogeltochtjes naar Lauwersoog zitten er (voorlopig?) niet meer in maar wie weet.
Een andere vriendschap is zo'n 20 jaar?? geleden begonnen en heeft nooit stil gestaan. Oud-collega en nu directeur Marian Plat (met Yde) zijn al veel jaren close. Veel steun gehad van elkaar, veel diepe en persoonlijke gesprekken. En nu veel overeenkomstige zaken in het leven die me een voorbeeld geven van wat de problemen én oplossingen met kanker kunnen zijn. Yde heeft leukemie gehad, een zware tijd. Voor zowel Yde én Marian! Ik heb van hun geschiedenis geleerd dat niet alleen iemand die erg ziek is moeite kan hebben met kanker maar dat je partner en kinderen misschien nog meer problemen kunnen hebben. Met het alleen thuiskomen en denken aan de 'toekomst alleen'. Stel je het maar eens voor! En dan nog de volgende klote zaak: nu heeft Marian reuma. Wat een leven! Ik hoop bij god dat ze er goed en positief mee verder kan gaan. Het is bijzonder leuk deze vriendschap te behoefde door oa regelmatig samen te eten, in restaurant of thuis. Alles is goed! (zolang topkok Yde maar het thuiskoken op zich neemt)
Ook wilde ik iets vertellen over Arne Jan. Mijn zoon! Maar deze pagina is al te groot en heb veel te vertellen dus ik maak binnenkort wel een apart artikeltje over hem.
maandag 4 juli 2011
Eind 4e kuur en begin 5e
Eindelijk weer tijd en zin om het blog voller te maken. En dat is leuk want er zijn veel goeie dingen te vertellen.
Als eerste natuurlijk het verloop van de 4e kuur waar we erg tegenop zagen. De vorige ging immers totaal verkeer dankzij de obstipatie waar we niet op hadden gerekend. Veel vermoeidheid en zelfs een paar dagen opgenmen. Gelukkig ging het toen beter, we konden os. zelfs naar Hamburg om The Wall van Roger Waters te bewonderen. Ook en weekje Putten ging erg goed maar deze verslagen kan je eerder wel lezen.
Maar deze 4e kuur ging erg goeds, zelfs in de eerste dagen nauwelijks last van obstipatie omdat we er goed op waren voorbereid. Vraag niet aan mij welke pillen ik moet slikken en hoeveel drankjes ik per dag verorber. Een hele ontspannen tijd gehad met veel leuke en gewone zaken. Heb weer veel kunnen regelen.
Maar nu het begin van de 5e kuur. Zal het weer zo goed gaan als de vorige? Ik heb inmiddels geleerd dat NIKS zeker is bij chemokuren. Maar het mooiste begon maandag tijdens het 4 uur durende infuus: dr. van Rees kwam langs voor zijn geplande gesprekje. Mijn eerste vraag aan hem was iets wat al een tijd in mijn hoofd zweefde en waar ik wat meer duidelijkheid wilde hebben. 'Hoe hoog (liever hoe laag) is mijn CEA-waarde nav de bloedonderzoeken die vrijdags zijn genomen?'. Hij bladerde even kort door de map en had een prima antwoord: 'We begonnen met 499. Daarna daalde het naar 169 en nu meneer Faas staat het op 27!'
Wat betekent dat nu precies? Niks definitiefs maar in ieder geval reageert het lichaam erg goed en geeft meer vertrouwen voor de 'rest van mijn tijd'. De kans is nu groter dat ik langer kan genieten van alles. Ik wil os nog meemaken dat Oranje weer Europees voetbalkampioen wordt. Wie weet, ik zal mijn best doen ze aan te moedigen met oranje t-shirt of toeter voor de tv.
Als eerste natuurlijk het verloop van de 4e kuur waar we erg tegenop zagen. De vorige ging immers totaal verkeer dankzij de obstipatie waar we niet op hadden gerekend. Veel vermoeidheid en zelfs een paar dagen opgenmen. Gelukkig ging het toen beter, we konden os. zelfs naar Hamburg om The Wall van Roger Waters te bewonderen. Ook en weekje Putten ging erg goed maar deze verslagen kan je eerder wel lezen.
Maar deze 4e kuur ging erg goeds, zelfs in de eerste dagen nauwelijks last van obstipatie omdat we er goed op waren voorbereid. Vraag niet aan mij welke pillen ik moet slikken en hoeveel drankjes ik per dag verorber. Een hele ontspannen tijd gehad met veel leuke en gewone zaken. Heb weer veel kunnen regelen.
Maar nu het begin van de 5e kuur. Zal het weer zo goed gaan als de vorige? Ik heb inmiddels geleerd dat NIKS zeker is bij chemokuren. Maar het mooiste begon maandag tijdens het 4 uur durende infuus: dr. van Rees kwam langs voor zijn geplande gesprekje. Mijn eerste vraag aan hem was iets wat al een tijd in mijn hoofd zweefde en waar ik wat meer duidelijkheid wilde hebben. 'Hoe hoog (liever hoe laag) is mijn CEA-waarde nav de bloedonderzoeken die vrijdags zijn genomen?'. Hij bladerde even kort door de map en had een prima antwoord: 'We begonnen met 499. Daarna daalde het naar 169 en nu meneer Faas staat het op 27!'
Wat betekent dat nu precies? Niks definitiefs maar in ieder geval reageert het lichaam erg goed en geeft meer vertrouwen voor de 'rest van mijn tijd'. De kans is nu groter dat ik langer kan genieten van alles. Ik wil os nog meemaken dat Oranje weer Europees voetbalkampioen wordt. Wie weet, ik zal mijn best doen ze aan te moedigen met oranje t-shirt of toeter voor de tv.
Abonneren op:
Posts (Atom)