Aandacht

Wat is in deze speciale tijd belangrijk voor mij.........

Ik heb het eerder al gezegd maar je ontdekt dat je familie en vrienden hebt. Mensen van wie je merkt dat ze gek op je zijn en wat voor je over hebben.Ik wil een paar namen noemen en dus óók veel namen niet noemen. Jullie moeten me dat niet kwalijk nemen want ik sta in zo'n geweldige positie dat iedereen om me heen aandacht voor me heeft en me graag helpt en steunt.

Natuurlijk is Gonnie de eerste die ik moet bedanken. Zij doet zo verrekte veel voor mij dat ze soms zelf ook problemen krijgt: heel haar lichaam is (door de spanning?) niet meer 100%. Het liefst heeft ze ook dat ik haar iedere keer voor het slapen haar rug en schouders ga masseren. Soms ben ik wel eens blij dat ik erg moe ben of zere pols heb.... Maar we hebben samen een leuke en moeilijke tijd die we goed willen doorkomen. We gaan dus zoveel mogelijk weg om maar niet steeds thuis te hoeven zitten. Weekend, midweeken en langere vakanties zitten in ons hoofd: HET GELD MOET OP!
De familie is ook verrekte belangrijk: Ik kan alle namen wel opnoemen van broers, zussen, aangetrouwden, nichten en neven maar dat is me teveel om de namen te noemen en. Misschien later, als ik me verveel, wat uitgebreider vertellen over de steun die ik van hun heb gehad.
Ook van mijn basisschool de Vuurvlinder krijg ik aandacht. Natuurlijk wordt het wel minder want ik heb nu al haast al een jaar vakantie. Maar er zijn al veel collega's even op bezoek geweest en zoiets zegt toch het een en ander. Aan 1 bezoek moet ik de laatste dagen veel aan denken: Sietse Krikken en Wim Kluiwstra. Wim kwam speciaal even langs om te praten over kanker want hij heeft het ook. Maar hij is de laatste tijd er veel minder aan toe. Het kan op en neer gaan.... Maar ik durf haast niet iets van me te laten horen. Verder van de school nog Bauke Korenstra op bezoek gehad. Er waren in een vroegere tijd wat spanningen geweest maar het is goed te beseffen dat dat is uitgepraat. We hebben een streep gezet onder wat er ooit speelde.Bauke is niet meer zo zenuwachtig als zijn bezoek in het ziekenhuis toen hij steeds maar zat te trommelem met z'n vingers op het bed.....
Ook contact gekregen met mijn allereerste vriendin. Toen nog Hinke Hoekstra en nu dus ook getrouwd. Door een toeval kwamen onze moeders in contact en daardoor mailen, bellen en sms-en we regelmatig. Binnenkort een echte ontmoeting. Ze heeft een foto gestuurd maar hoop dat ik gezicht van mijn eerste liefde nog kan herkennen. Ben benieuwd hoe haar leven er heeft uitgezien tot nu.
Een andere 'verloren vriendschap' heeft zich ook weer hersteld. Via via kwamen Jan & Sity er achter dat ik kanker had gekregen en zochten gelijk weer contact. Zo'n 7 jaat niks meer van elkaar gehoord en nu ineens een paar heel gezellige bezoekjes. De vogeltochtjes naar Lauwersoog zitten er (voorlopig?) niet meer in maar wie weet.
Een andere vriendschap is zo'n 20 jaar?? geleden begonnen en heeft nooit stil gestaan. Oud-collega en nu directeur Marian Plat (met Yde) zijn al veel jaren close. Veel steun gehad van elkaar, veel diepe en persoonlijke gesprekken. En nu veel overeenkomstige zaken in het leven die me een voorbeeld geven van wat de problemen én oplossingen met kanker kunnen zijn. Yde heeft leukemie gehad, een zware tijd. Voor zowel Yde én Marian! Ik heb van hun geschiedenis geleerd dat niet alleen iemand die erg ziek is moeite kan hebben met kanker maar dat je partner en kinderen misschien nog meer problemen kunnen hebben. Met het alleen thuiskomen en denken aan de 'toekomst alleen'. Stel je het maar eens voor! En dan nog de volgende klote zaak: nu heeft Marian reuma. Wat een leven! Ik hoop bij god dat ze er goed en positief mee verder kan gaan. Het is bijzonder leuk deze vriendschap te behoefde door oa regelmatig samen te eten, in restaurant of thuis. Alles is goed! (zolang topkok Yde maar het thuiskoken op zich neemt)
Ook wilde ik iets vertellen over Arne Jan. Mijn zoon! Maar deze pagina is al te groot en heb veel te vertellen dus ik maak binnenkort wel een apart artikeltje over hem.