Het definitieve begin

Gisteren, donderdag 3 februari, het gesprek met de oncoloog dr. van Rees. Er geen moment tegenop gezien want het gaat zo verrekte goed met me na die kutoperatie, dus wat kan hij nu voor negatiefs vertellen? We weten natuurlijk dat het gesprek zal gaan over hoe de laatste stappen genomen kunnen gaan worden. Maar in ons hoofd is het nog ver weg.
Na een lange wachttijd in het ziekenhuis komt hij ons halen. Na een inleidend praatje meldt hij dat het allemaal begint met een CT-scan om van de borst en de lever een goed beeld te krijgen van wat er nu precies mis is. Kort daarna zullen de chemo-kuren starten. We beginnen met de 'zwaarste' versie: Niveau 1 met een infuus en diverse medicijnen en in het infuus zitten medicijnen om de bloedvaatjes naar de lever zo klein mogelijk te maken. In die pilletjes zitten de 'strijders' die de kankercellen moeten afmaken. Helaas nemen ze ook onschuldige celletjes mee. Na zo'n bezoek aar huis en maar zien hoe m'n lichaam reageert. Geen enkele zekerheid kan hij geven op wat voor manier het lichaam zal reageren. Om de maand zal ik naar het ziekenhuis gaan voor het volgende infuus en gesprek met oncoloog hoe het nu gaat. Ik zal zo'n 6-9 keer hiervoor mijn lichaam aan het infuusapparaat geven. Word ik al eerder erg beroerd en duurt dat te lang, moet ik zsm contact opnemen met de oncoloog. Diverse mogelijkheden zijn er dan. Misschien de medicijnen aanpassen? Het infuus aanpassen? Of ziet hij geen mogelijkheden meer het voor elkaar te krijgen in Niveau 1? Dan gaan we naar Niveua 2, met minder sterke medicijnen maar nieuwe kansen. Maar, dan kan er niet/nooit meer worden teruggegaan worden naar Niveau 1. Voor de duidelijkheid: Niveau 4 is de laatste fase in de behandeling en dat zal mijn laatste periode zijn......
Maar van Rees is redelijk optimistisch. Mijn lichamelijke omstandigheden zijn in zijn ogen goed genoeg om te zeggen dat er een redelijke kans is dat ik nog het leven houd tussen minimaal 1 jaar met de verwachting dat het ook 2 jaar of meer worden. 'Maar', zegt hij, 'NIKS is zeker, het kan minder en beter zijn dan we nu hopen en denken'.  
De eerste stap is dus genomen met dit gesprek en gaat duidelijker verder op dinsdag 8 februari met een CT-scan van de borst en lever bij afdeling Radiologie. Daarna een duidelijk voorbereidend gesprek met een oncoloog-verpleegkundige die me waarschijnlijk meer details zal geven over het hele traject.

Tja, Gonnie en ik zijn gelukkig nog steeds alleen maar bezig me de positieve dingen van het herstel na de operatie maar nu komt HET toch dichterbij. We zeggen steeds tegen elkaar dat we 100% moeten gaan genieten van iedere dag en daar zijn we mee bezig en maken al vage plannen over reizen, uitjes, etentjes, bezoek aan vrienden en familie enz enz. Maarja, straks de scan, infuus, medicijnen, kotserij, hoofdpijn, diaree en andere dingen. Dan wordt het echt.

ps Ik schreef dit stukje en liet het door Gonnie lezen. 'Een leuk stukje hoor maar dit was anders maar dat is ook niet goed en weet je niet meer goed wat hij toen zei?' Kortom, een groot deel heb ik moeten aanpassen met de hulp van Gonnie. Een tijdje  nagedacht over waarom ik niet alles goed heb onthouden en begrepen en opgeschreven. Eerst kwam het woord 'dementie' bij me omhoog maar even later een waarschijnlijker oorzaak: Naast mijn darmen en lever zijn mijn hersenen ook te pakken genomen.