Deze zaterdag hebben Gonnie en ik omgezet in een echt 'niksdoendag'. Dat betekent dat Gonnie slaapt, rust en IPad en dat ik dus de boodschappen doe en aan dit blog te werk. Heb er net al 2 nieuwe gemaakt maar heb toch nog tijd een (on)belangrijke dingen te vertellen. Die soms al oud zijn maar die ik toch graag in dit dagboek zet.
De spannendste was de dag dat mijn ouwe vriendin Hinke weer even kwam om haar bril op te halen die ze de eerste keer had vergeten. Ze was toch in de buurt dus goed gepland. Met Gonnie erbij leuke uurtjes gekletst. Maar er was een moment dat ze weg wilde en ik zou haar er wel even uitlaten. Bij het opstaan werd ik wat duizelig en ging weer even zitten. Dacht ik. Terwijl ik ging zitten viel ik ineens flauw en belandde op de vloer, even een paar seconden weg van de wereld. Arne Jan en Gonnie konden me gelukkig weer snel óp de stoel krijgen.
Nadat Hinke was weggegaan hoorde in van Gonnie dat ze erg was geschrokken; of ik haar straks even wilde bellen hoe het ging. Maar ik moest nog met mijn eigenwijze kop eerst weg naar de othopeed voor de nieuwe brace om mijn pols. Pas daarna even gebeld en gerustgesteld.
Ma, Jetty, Arne Jan zijn vorige week bij het graf van pa geweest in Sneek. Natuurlijk en bij hem zijn maar ook om vooral ma en Arne Jan wat te laten wenen aan het idee wat er straks met mij gebeurt. Bij pa's graf even over hem gekletst en toen naar de urnenmuur gegaan. Gelukkig heel rustig gepraat over wat er staat te gebeuren en wat zij van die muur vinden. Ik vind het een saaie muur en de anderen wezen me op die 'begraafplekken' waar je ook urnen kunt plaatsen. Nog nooit eerder geweten dat zoiets bestond maar iedereen daar, met mij en Gonnie erbij, denken dat zoiets het best bij me past.
Gon en ik gaan dus straks dik 2 weken naar Indonesië. Daarover later maar de voorbereiding is niet eenvoudig. Nu zijn we zover dat de vlucht klaar is en begin volgende week beslissen we over de 3 verschillende hotels die we op Bali zullen nemen. Maar zorg ervoor dat je niet medicijnen slikt of gewoon ziek bent als je een ander land instapt. Er moeten verklaringen van de huisarts aanwezig zijn, diverse speciale paspoorten, melden aan de vliegmaatschappij dát je medicijnen hebt want dan kan je 5 kg meer meenemen en dat er een rolstoel meegaat met die en die afmetingen. Ben benieuwd, weet het haast wel zeker dat we dingen zullen vergeten. Schrik dus niet dat het nieuws komt dat er illegalen drugs zijn vervoerd naar Indonesië of dat er terroristen zijn aangehouden op Bali.
Vanavond naar swingend Sneek om mijn beste 'bro' die gaat optreden in café De Wijnberg achter de Marktstraat. Heerlijk Arie weer eens te zien vlammen op zijn gitaar in de band Just No Knock. Ik hoop dat ze mijn favoriete nummer 'Comfortably Numb' weer eens zullen spelen. Wordt natuurlijk met mij, Gonnie en Jetty erbij heel gezellig. Heel persoonlijk misschien maar hoop te praten met Peter, een vriend van Arie. Hij en zijn vrouw zitten in hetzelfde schuitje als Gonnie en ik. Ook zij hebben het moeilijk en dan is het 'leuk' elkaar weer eens te praten al vrees ik voor het moeten schreeuwen om elkaar te verstaan. Alleen al voor Peter hoop ik binnenkort weer een pokeravond te kunnen organiseren.
Volgende week hier een ander denksporttoernooi. De schakers van schaakclub Rijs e.o. zullen dan vechten om kampioen te worden. Dit jaar zal ik eens mijn best doen.
zaterdag 27 augustus 2011
Hellen
Bij het blog van 'En wat nu verder' kreeg ik een mooie reactie van Hellen. Je had Gonnie en mij zien zitten toen we zaten te wachten op het gesprek met de oncoloog. Het bleek dat je vader ook kanker bleek te hebben maar dat de chemokuur moest worden uitgesteld ivm een coma. Vreselijk.
Maar, ik weet niet wie je bent. Voor jou niet te begrijpen misschien maar de enige vrouwen die ik onthoud zijn mijn (ex|)vriendinnen. Ik hoop dat je het me niet kwalijk neemt.
Maar ik wil wel graag weten wie je bent en hoe we elkaar kennen. Ben je een verpleegkundige van de Tjongerschans? Een moeder van een kind die bij mij op school in mijn groep zat? Misschien een vriendin van een vriendin? Of tóch een 'geheime' vriendin.
Stuur me een alsjeblieft een mailtje zodat ik er achter kan komen wie je bent, geejeefaas@gmail.com is mijn emailadres.
Maar, ik weet niet wie je bent. Voor jou niet te begrijpen misschien maar de enige vrouwen die ik onthoud zijn mijn (ex|)vriendinnen. Ik hoop dat je het me niet kwalijk neemt.
Maar ik wil wel graag weten wie je bent en hoe we elkaar kennen. Ben je een verpleegkundige van de Tjongerschans? Een moeder van een kind die bij mij op school in mijn groep zat? Misschien een vriendin van een vriendin? Of tóch een 'geheime' vriendin.
Stuur me een alsjeblieft een mailtje zodat ik er achter kan komen wie je bent, geejeefaas@gmail.com is mijn emailadres.
zaterdag 13 augustus 2011
Poffertjes!!! Begraafplaats!!!
Dit verhaal is al weer een paar weken oud maar toch leuk te vertellen. Ieder jaar op Koninginnedag gaan Gonnie en ik naar het rijkeluizendorp Laren waar we eigenlijk horen te wonen. Wij eten daar in het centrum dan een heerlijk bak poffertjes terwijl we kijken naar die vreselijke snobs in het oranje gekleed. Het is moeilijk te begrijpen maar het is haar geboortedorp waar haar vader als koster van de kerk zijn inkomen verhoogde met het geld van de collectes.
We doen dit al zolang we elkaar kennen maar afgelopen Koninginnedag was ik te ziek om te gaan en daar baalden we samen erg aan. Dus in augustus maar even er heen. Zoals altijd was het er erg gezellig en de poffertjes heerlijk.
Als we klaar zijn rijden we onderweg naar huis ook altijd naar Bilthoven waar de begraafplaats van Gonnie's ouders hebben gelegen. Zij waren gecremeerd en er waren 2 urnen met hun as er in. Nu zijn er daar niet meer maar toch gaan we er altijd heen. Voor Gonnie om weer wat herinneringen op te halen maar ook omdat het zo'n mooie begraafplaats is. In zoiets zouden wij ook wel willen liggen. Deze keer wandelden we verder naar een andere crematieplek, daar ben ik tegenwoordig 'nieuwsgierig' naar. We kwamen bij een prachtige trapslopende muur, waar de urnen een plek hadden. Heerlijk 'natuurlijke' plek voor mensen die achterblijven en daar rustig kunnen zitten en nadenken.
Zoiets wil ik straks ook.
We doen dit al zolang we elkaar kennen maar afgelopen Koninginnedag was ik te ziek om te gaan en daar baalden we samen erg aan. Dus in augustus maar even er heen. Zoals altijd was het er erg gezellig en de poffertjes heerlijk.
Als we klaar zijn rijden we onderweg naar huis ook altijd naar Bilthoven waar de begraafplaats van Gonnie's ouders hebben gelegen. Zij waren gecremeerd en er waren 2 urnen met hun as er in. Nu zijn er daar niet meer maar toch gaan we er altijd heen. Voor Gonnie om weer wat herinneringen op te halen maar ook omdat het zo'n mooie begraafplaats is. In zoiets zouden wij ook wel willen liggen. Deze keer wandelden we verder naar een andere crematieplek, daar ben ik tegenwoordig 'nieuwsgierig' naar. We kwamen bij een prachtige trapslopende muur, waar de urnen een plek hadden. Heerlijk 'natuurlijke' plek voor mensen die achterblijven en daar rustig kunnen zitten en nadenken.
Zoiets wil ik straks ook.
En wat nu verder?
Afgelopen donderdag de uitslag van de scan en bloedonderzoek. Rustig gaan Gonnie en ik op tijd naar de oncoloog. Na een tijdje zitten te wachten komt er een medewerker naar ons toe en of we maar naar de andere kant van het ziekenhuis willen gaan 'want daar moeten jullie zijn'. Okee, kan gebeuren. Aangekomen bij de andere wachtkamer vraag ik of we nog lang moeten wachten en na enig navragen komt de verpleegster terug dat het zo'n 15 tot 30 minuten kan duren. Wij dus maar naar de koffieruimte en vragen of ze ons zal ophalen als we aan de beurt zijn. Geen probleem, dus wij aan de cappuccino en gebakje.
Maar toen we daar zaten bleek het me allemaal wat te veel geworden: ik begon steeds maar te huilen. Vroeger niks voor mij maar nu kwamen zaken omhoog die ik steeds weg stop. Ik heb bij de koffie tijd om te beseffen dat we gaan praten over hoe lang ik nog heb om te genieten van mijn prachtige leven. Gonnie steunt me zo goed als mogelijk is en na een tijdje gaan we zelf maar even kijken of we haast aan de beurt zijn. We zijn nog niet aangekomen of wij worden opgeroepen met 2 andere patiënten. Hobbelend naar het kleine kamertje waar ik mijn infuus altijd krijg met weinig ruimte. Na een tijdje komt de verpleegkundige (broeder?) om een bakje koffie aan te bieden maar ik vraag gelijk wanneer dat voor mij zo'n verdomd belangrijk gesprek nu eindelijk zal plaats vinden. Geen idee zegt hij, de dokter is er nog niet. Zit je dus 3 kwartier te wachten op die oncoloog die boodschappen zit te doen of nog ligt te krikken met zijn secretaresse. Ik ben echt woedend en laat het weten ook: als die lul straks komt is dat het eerste wat ik hem zal laten weten. Hoe kan je iemand die wil weten hoe lang hij nog heeft te leven zo lang laten wachten. Gelukkig weet Gonnie me wat rustiger te worden en wonder boven wonder komen wij na (weer) een tijdje als eerste aan de beurt. Ik vermoed dat de verpleegkundige het heeft gezegd dat wij niet al te tevreden waren.
Maar toen het gesprek. Gon en ik denken er wat anders over maar in mijn ogen een positief resultaat. Er komt uit de testen dat 90% van de kankergroepen is verkleind maar dat de rest wél is gegroeid.Wat betekent zoiets? Ik zal heel waarschijnlijk wel mijn 55ste verjaardag kunnen vieren. (Iedereen welkom mits in bezit van duur kado) De chemokuur heeft het dus goed gedaan maar wat nu verder? Gonnie en ik gaan dus begin september naar Indonesië (Bali) en voor die tijd komt er nog een bloedonderzoek en kort na deze vakantie een nieuwe. Dan kan je goed zien hoe mijn lichaam reageert zonder medicijnen want daar stop ik gelukkig een tijdje mee. Dan de vraag of we nog vragen hebben. Gonnie wil oa graag een soort verslag van mijn toestand. Stel er komen moeilijkheden Op Bali dan moeten de artsen daar wel duidelijk weten wat er aan de hand is. 'Neu, dat verslag maak ik niet want het moet in het Engels en daar heb ik geen tijd voor'. Zeker liever boodschappen doen of weer krikken met die knappe zuster. Na een boze Gonnie beloofd hij wel zijn telefoonnummer te geven zodat men daar hem kan bereiken. Hopelijk staat hij dan niet bij de kassa van de AH of ligt uitgeput in bed.
Kortom,we hebben een duidelijk en leuk en kort gesprek gehad met de oncoloog.
Maar toen we daar zaten bleek het me allemaal wat te veel geworden: ik begon steeds maar te huilen. Vroeger niks voor mij maar nu kwamen zaken omhoog die ik steeds weg stop. Ik heb bij de koffie tijd om te beseffen dat we gaan praten over hoe lang ik nog heb om te genieten van mijn prachtige leven. Gonnie steunt me zo goed als mogelijk is en na een tijdje gaan we zelf maar even kijken of we haast aan de beurt zijn. We zijn nog niet aangekomen of wij worden opgeroepen met 2 andere patiënten. Hobbelend naar het kleine kamertje waar ik mijn infuus altijd krijg met weinig ruimte. Na een tijdje komt de verpleegkundige (broeder?) om een bakje koffie aan te bieden maar ik vraag gelijk wanneer dat voor mij zo'n verdomd belangrijk gesprek nu eindelijk zal plaats vinden. Geen idee zegt hij, de dokter is er nog niet. Zit je dus 3 kwartier te wachten op die oncoloog die boodschappen zit te doen of nog ligt te krikken met zijn secretaresse. Ik ben echt woedend en laat het weten ook: als die lul straks komt is dat het eerste wat ik hem zal laten weten. Hoe kan je iemand die wil weten hoe lang hij nog heeft te leven zo lang laten wachten. Gelukkig weet Gonnie me wat rustiger te worden en wonder boven wonder komen wij na (weer) een tijdje als eerste aan de beurt. Ik vermoed dat de verpleegkundige het heeft gezegd dat wij niet al te tevreden waren.
Maar toen het gesprek. Gon en ik denken er wat anders over maar in mijn ogen een positief resultaat. Er komt uit de testen dat 90% van de kankergroepen is verkleind maar dat de rest wél is gegroeid.Wat betekent zoiets? Ik zal heel waarschijnlijk wel mijn 55ste verjaardag kunnen vieren. (Iedereen welkom mits in bezit van duur kado) De chemokuur heeft het dus goed gedaan maar wat nu verder? Gonnie en ik gaan dus begin september naar Indonesië (Bali) en voor die tijd komt er nog een bloedonderzoek en kort na deze vakantie een nieuwe. Dan kan je goed zien hoe mijn lichaam reageert zonder medicijnen want daar stop ik gelukkig een tijdje mee. Dan de vraag of we nog vragen hebben. Gonnie wil oa graag een soort verslag van mijn toestand. Stel er komen moeilijkheden Op Bali dan moeten de artsen daar wel duidelijk weten wat er aan de hand is. 'Neu, dat verslag maak ik niet want het moet in het Engels en daar heb ik geen tijd voor'. Zeker liever boodschappen doen of weer krikken met die knappe zuster. Na een boze Gonnie beloofd hij wel zijn telefoonnummer te geven zodat men daar hem kan bereiken. Hopelijk staat hij dan niet bij de kassa van de AH of ligt uitgeput in bed.
Kortom,we hebben een duidelijk en leuk en kort gesprek gehad met de oncoloog.
maandag 8 augustus 2011
Einde chemokuur, wachten op donderdag
Nu zijn de 6 chemokuren klaar en is de laatste dag van deze kuurperiode begonnen. Vanmorgen vroeg op gestaan want 9.15 moest er worden gescand. Voor die zeer eenvoudige scan was het vreselijk acht ik te weten. Bij mijn vorige kuur had ik thuis
Fluitend achter 2 knappe zusters aangelopen (cup B en cup C). Ze kleden me uit bij de scanbuis, helaas alleen overhemd en broek een beetje te weinig naar beneden, en stopten me voor 2 minuten in de buis. 'Klaar, kleed u zich maar weer aan maar u heeft u moedig stand gehouden'. Zonder persoonlijke prijs van de zusters.
Maar nu: Er komt er een spannende week waarin wat meer duidelijkheid over mijn toekomst zal zijn. Wat zal de oncoloog donderdag zeggen. Goed nieuws? Slecht nieuws? Of zoals ik haast verwacht dat er niks echt duidelijks zal komen. De onzekerheid zal zeker niet weg zijn als we uit zijn kantoortje stappen. Wat ik wel weet is dat er een paar adviezen van hem kunnen komen. Misschien eerst nog 3 chemokuren volgen en dan verder zien? Of geljk door naar het lagere niveau wat betekent dat ik een stap lager ga kuren? Of misschien alleen pillen blijven slikken? Of gewoon rust nemen omdat de uitslagen positief zijn. Dat laatste hoop ik natuurlijk want dan voorlopig geen infuus en pillen meer.
Donderdag weet ik meer.......
maandag 1 augustus 2011
Hinke
Maandags weer uit Barcelona en de dag erna de ontmoeting van mijn allereerste vriendinnetje. De moeder van Hinke en mij hadden elkaar weer eens ontmoet ivm het feit dat ik kanker heb. Ma verkondigde haar dat ik Hinke ergerg graag weer eens wilde zien en zo kwam er een mailwisseling, telefonisch praten en die dinsdag een ontmoeting. Na zo'n 35/40 jaar weer eens elkaar bewonderen.
De afspraak was (toevallig?) gepland op het moment dat Gonnie weer moest werken en met wantrouwige ogen stapte Gon het huis uit naar haar werk. Hinke had natuurlijk op dat moment gewacht, ze stond al een tijdje verscholen achter een boom.
Het was echt leuk om weer met Hinke te kletsen, ik wist nog weinig van die tijd want we waren nog maar 15/16 jaar oud toen het aan de gang was. Een paar spannende verhalen kwamen ook weer omhoog waarvan ik jullie de details zal besparen. Alhoewel, er kwam ook zo'n grappig(?) verhaal naar boven wat jullie ook mogen horen. Heb zelfs Hinke gevraagd of ze dit goed vond. Het kan dienen als voorbeeld voor onze pubers 'hoe-het-wel/niet-moet."
Hinke's familie was op een middag niet thuis en Hinke en ik lagen op de grond te 'praten'. Interessante gebeurtenis wat nóg leuker dreigde te worden toen 1 van ons, ik noem geen namen, wat verder wilde. Pas toen ik halverwege de trap naar boven was beland schreeuwde H. dat ik het allemaal verkeerd had begrepen..... Leuk om nu te vertellen maar ik denk dat ik snel weer naar mijn pa & ma ben gevlucht.
We kletsten de hele middag door, ook over het tegenwoordige leven, kinderen, plussen en minnen des levens. Tegen 6 uur liep namen we weer afscheid met het plan elkaar binnenkort weer te zien. Er zijn vast nog meer herinneringen uit te wisselen.
De afspraak was (toevallig?) gepland op het moment dat Gonnie weer moest werken en met wantrouwige ogen stapte Gon het huis uit naar haar werk. Hinke had natuurlijk op dat moment gewacht, ze stond al een tijdje verscholen achter een boom.
Het was echt leuk om weer met Hinke te kletsen, ik wist nog weinig van die tijd want we waren nog maar 15/16 jaar oud toen het aan de gang was. Een paar spannende verhalen kwamen ook weer omhoog waarvan ik jullie de details zal besparen. Alhoewel, er kwam ook zo'n grappig(?) verhaal naar boven wat jullie ook mogen horen. Heb zelfs Hinke gevraagd of ze dit goed vond. Het kan dienen als voorbeeld voor onze pubers 'hoe-het-wel/niet-moet."
Hinke's familie was op een middag niet thuis en Hinke en ik lagen op de grond te 'praten'. Interessante gebeurtenis wat nóg leuker dreigde te worden toen 1 van ons, ik noem geen namen, wat verder wilde. Pas toen ik halverwege de trap naar boven was beland schreeuwde H. dat ik het allemaal verkeerd had begrepen..... Leuk om nu te vertellen maar ik denk dat ik snel weer naar mijn pa & ma ben gevlucht.
We kletsten de hele middag door, ook over het tegenwoordige leven, kinderen, plussen en minnen des levens. Tegen 6 uur liep namen we weer afscheid met het plan elkaar binnenkort weer te zien. Er zijn vast nog meer herinneringen uit te wisselen.
Barcelona (deel 3)
Barcelona is dus een prachtige stad maar er komt een keer de tijd om weg te gaan naar dat kouwe en natte Heerenveen. Voordat ik ga vertellen over de ruzie die ik had in het vliegtuig naar huis eerst nog wat leuke, algemene dingen vertellen over wat we meemaakten daar.
We zaten na een paar kamerveranderingen dus in een prachtige kamer met een balkonnetje om wat te roken. Meestal zaten we tegen 10 uur daar van de rest van de dag te genieten van de afgelopen dag en kijken naar het sportveldje voor jeugd om te voetballen en basketballen. En er stond juist in dit weekend, helaas buiten ons zich een podium waar keiharde punkrock werd gespeeld. Tot diep in de nacht met tussenpozen. Heerlijk ontspannend maar dan wil je na een paar uurtje genieten naar bed om te rusten en te slapen. En dan gaan die rotzakken gewoon door. Ik had er heen kunnen lopen en ze te verbieden nog herrie te maken maar er stonden te veel mensen die zeker niet naar bed hoefden. En mijn Spaans is ook niet goed genoeg om ze iets te verbieden. Dus in de warmte maar de terrasdeurtjes dicht en slapen. Proberen te slapen. Even daar op dat podium een drankpauze en dan weer met die drankresultaten verder stampen. We hebben het die 2 concertnachten overleefd. Leuk was trouwens te zien dat er veeeel politie was en zelfs achtervolgingen onder ons balkon inzetten. Heerlijke stad Barcelona!
Ook de tapas in lekker. Steeds weer andere terrasjes opzoeken en zo goedkoop en lekker mogelijk eten. Ook bij de Starbucks is weer eens lekker om een ECHTE cappuccino te drinken. Gelukkig kon ik dealen met Gonnie dat we het een paar keer deden als zij maar moch winkelen bij de Spaanse Rituals en Desiquall. Volgens haar zelf waren die stapels kleren helemaal niet duur. De eindprijs heb ik gelukkig nooit gezien.
Jullie zullen het niet geloven maar sommige mensen vinden mij eigenwijs; ik wil en doe te veel. Toch ben ik een ochtend verrekte moe geweest. Waarschijnlijk mede veroorzaakt door de uren durende massage die ik Gonnie iedere nacht geef maar dat wil zij niet weten. Zij vindt dat ik andere dingen te veel doe. Hoe dan ook: een moeilijke ochtend gehad maar die heeft niet lang geduurd.
En dan de ruzie met de stewardess in het vliegtuig naar huis. En dat lag natuurlijk niet aan mij! Gon en ik hadden een plekjes gereserveerd, ik aan het gangpad, dan dan kan ik mijn benen wat strekken. De stewardess leidde ons helaas naar andere plaatsen: Gonnie in het midden en ik tegen het raampje. Ach, 2 uurtjes vliegen, het moest maar. Gonnie wilde echter bij het raam en ik dus op haar officiële plek. Of ik maar wilde wisselen. 'Neu', zei ik,"mijn vrouw wil bij het raampje'. Of we tóch maar wilden ruilen 'Neu', was steeds mijn antwoord maar ze bleef maar doorgaan. Ik was het zat en duwde Gon naar het raam en ging in de middelste stoel zitten hopend dat de terroristenbrigade zou komen. De dame in het leuke pakje gaf het helaas op met treurige ogen. Het hele vliegtuig ademde weer: het had ook even tijd gekost.
Gelukkig kwamen we 2 uur later aan op Schiphol om te genieten van het Hollandse weer. Gelijk dus planning van de volgende vakantie waar het wel droog en warm is: Indonesië!
We zaten na een paar kamerveranderingen dus in een prachtige kamer met een balkonnetje om wat te roken. Meestal zaten we tegen 10 uur daar van de rest van de dag te genieten van de afgelopen dag en kijken naar het sportveldje voor jeugd om te voetballen en basketballen. En er stond juist in dit weekend, helaas buiten ons zich een podium waar keiharde punkrock werd gespeeld. Tot diep in de nacht met tussenpozen. Heerlijk ontspannend maar dan wil je na een paar uurtje genieten naar bed om te rusten en te slapen. En dan gaan die rotzakken gewoon door. Ik had er heen kunnen lopen en ze te verbieden nog herrie te maken maar er stonden te veel mensen die zeker niet naar bed hoefden. En mijn Spaans is ook niet goed genoeg om ze iets te verbieden. Dus in de warmte maar de terrasdeurtjes dicht en slapen. Proberen te slapen. Even daar op dat podium een drankpauze en dan weer met die drankresultaten verder stampen. We hebben het die 2 concertnachten overleefd. Leuk was trouwens te zien dat er veeeel politie was en zelfs achtervolgingen onder ons balkon inzetten. Heerlijke stad Barcelona!
Ook de tapas in lekker. Steeds weer andere terrasjes opzoeken en zo goedkoop en lekker mogelijk eten. Ook bij de Starbucks is weer eens lekker om een ECHTE cappuccino te drinken. Gelukkig kon ik dealen met Gonnie dat we het een paar keer deden als zij maar moch winkelen bij de Spaanse Rituals en Desiquall. Volgens haar zelf waren die stapels kleren helemaal niet duur. De eindprijs heb ik gelukkig nooit gezien.
Jullie zullen het niet geloven maar sommige mensen vinden mij eigenwijs; ik wil en doe te veel. Toch ben ik een ochtend verrekte moe geweest. Waarschijnlijk mede veroorzaakt door de uren durende massage die ik Gonnie iedere nacht geef maar dat wil zij niet weten. Zij vindt dat ik andere dingen te veel doe. Hoe dan ook: een moeilijke ochtend gehad maar die heeft niet lang geduurd.
En dan de ruzie met de stewardess in het vliegtuig naar huis. En dat lag natuurlijk niet aan mij! Gon en ik hadden een plekjes gereserveerd, ik aan het gangpad, dan dan kan ik mijn benen wat strekken. De stewardess leidde ons helaas naar andere plaatsen: Gonnie in het midden en ik tegen het raampje. Ach, 2 uurtjes vliegen, het moest maar. Gonnie wilde echter bij het raam en ik dus op haar officiële plek. Of ik maar wilde wisselen. 'Neu', zei ik,"mijn vrouw wil bij het raampje'. Of we tóch maar wilden ruilen 'Neu', was steeds mijn antwoord maar ze bleef maar doorgaan. Ik was het zat en duwde Gon naar het raam en ging in de middelste stoel zitten hopend dat de terroristenbrigade zou komen. De dame in het leuke pakje gaf het helaas op met treurige ogen. Het hele vliegtuig ademde weer: het had ook even tijd gekost.
Gelukkig kwamen we 2 uur later aan op Schiphol om te genieten van het Hollandse weer. Gelijk dus planning van de volgende vakantie waar het wel droog en warm is: Indonesië!
Abonneren op:
Posts (Atom)